jueves, 17 de diciembre de 2009

Parabéns e grazas o GaliciaConfidencial



Imaxino que todos/as os que soledes andar submerxidos na rede e vos interesan as novas de corte político que teñen que ver con Galicia coñecedes de sobra o GaliciaConfidencial, pois resulta que esta semana dita web deu un gran salto cuantitativo e cualitativo. Pasou de ser pouco máis de un blog a ser un xornal dixital en toda regra onde teñen cabida as novas, as opinións,foros, vídeos e enlaces con todas as opinións e sensibilidades políticas que se dan en Galicia, dende a dereita máis a dereita ata a esquerda máis a esquerda.


Por todo elo parabéns. Parabéns por medrar e por esta arriscada aposta de modernizarse e abrise á toda a sociedade. E digno de admiración que un espazo se abra a todo tipo de opinións.


Pero por outra banda tamén lle quero dar as grazas. Grazas por ter contado conmigo para poder colaborar nesta nova aposta dixital. De agora en diante contribuirei regularmente coas miñas opinións a que o Galicia Confidencial sexa un foro de comunicación e opinión plural.


Grazas pola invitación Xurxo.


miércoles, 16 de diciembre de 2009

Feijóo perde poder en Ourense e os ourensáns perdemos oportunidades.






Vaise Baltar, deixa a presidencia do Partido Popular de Ourense. Case parece que non é certo, porque leva dicindo 18 anos que se vai e nunca se ía, pero desta vez a cousa parece ir en serio.


Hoxe o fácil  sería arremeter contra o PP e contra o seu proceso sucesorio na provincia de Ourense, pero non o quero facer. Os partidos políticos e as persoas que están o fronte delas teñen uns ciclos, e estes días en Ourense estamos asistindo ó final dun ciclo.

De José Luis Baltar poderanse dicir moitas cousas. Algúns falarán máis ben que mal del, e outros máis mal que ben. Pero case ninguén quedará sen opinar porque o Presidente do PP de Ourense marcou unha época polo seu xeito de ser e de gobernar.

Non vou ser eu quen se posicione sobre si me gusta máis José Lui Baltar, o seu fillo o candidato do sector do birrete que estes días sairá a luz, eu só quero poñer o foco en todo este proceso, que non só afecta o PP senón a todas e todos os ourensáns.

Baltar estivo xogando ó despiste dicindo que todos o querían a el, para deste xeito tardar máis tempo en aclarar o camiño e protexer o seu vástago. Rogelio Martínez (cabeza visible do sector do birrete), inimigo íntimo de Baltar actuou estes días sendo o altofalante de Feijóo para primeiro pedir unha xestora para levar o congreso (non se fían dos da boina), logo dixo que eles ían presentar candidato contra José Manuel Baltar, logo asegurou que apoiaba a Baltar pai (canto lle tivo que custar ter que dicir esto), e mañá a saber o que dirá.

Núñez Feijóo non quere que se presente o fillo de Baltar porque sabe que ten moitas posibilidades de gañar, grazas a seu pai, e para elo empregou estes días todas as armas o seu alcance para que continuase Baltar pai, como mal menor. Ata forzou a Rajoy a que chamase a Baltar pai para convencelo de seguir á fronte.

O perigo de que José Manuel se poña ó mando do PP en Ourense, para Núñez Feijóo, é que este aprenda controlar a provincia ó igual que José Luis Baltar, e deste xeito o PP do birrete nunca tería a máis mínima posibilidade de facerse co control da provincia. Ademais Baltar fillo xa ten amosado como emprega as súas armas cando puxo contra a parede a Fraga no mítico peche no piso das Lagoas de la “panda del nene”.

E mentres esto acontece, mentres Feijóo é incapaz de controlar o seu propio partido en Ourense, Rogelio Martínez só se adica a chamar os alcaldes para dicirlle que agora e el o que reparte os cartos, e que lle hai que facer caso. Por outra banda, Baltar non deixa de chamar os mesmos alcaldes para dicir que o que manda e el, e que o que empregou ós seus achegados pola provincia adiante lles está a pedir apoio. E os alcaldes todo o día co teléfono a orella. E Núñez Feijóo atento a todo o proceso de sucesión....pero e a provincia?, quen atende á provincia?

Ourense está a sofrer a crise, ó igual que outros territorios. Mentres tanto, noutras terras os políticos están a poñer toda a carne no asador para poder atallar este grave problema. Pero en Ourense Baltar, Martínez e Feijóo están sumidos nos problemas internos do Partido Popular inhibíndose dos problemas da provincia.

sábado, 5 de diciembre de 2009

A reorganización municipal en Galicia


Mapa CRTVG

Hoxe volve estar de actualidade o eterno debate de se se debe abordar unha reorganización do mapa municipal en Galicia. Esto é por mor de que o Círculo de Empresarios de Galicia - Club Financiero de Vigo plantexou onte que Galicia debería pasar dos 315 concellos a non máis de 150.


O círculo de empresarios fai un estudio baseado case exclusivamente en aspectos económicos  e buscando a rendabilidade. Teño que dicir que tendo en conta estes criterios estou bastante preto das conclusións que se propoñen.


Ó meu parecer os concellos galegos poderían ser máis eficientes se cos mesmos orzamentos que manexan e prestando os mesmos servicios non tiveran tantas duplicidades como teñen a veces.


Dende esta óptica, vou poñer un exemplo. Tendo en conta que a comarca de Caldelas (historicamente, e non co Plan de comarcalización que levara adiante Precedo Ledo) esta abrangue os concellos de Parada de Sil, Castro Caldelas, Montederramo , A Teixeira, unha ampla parte do Concello de San Xoán de Río e case a metade de Chandrexa de Queixa. Ata hai uns anos para a recollida de lixo neste territorio, que afectaba a uns 4300 habitantes empregábanse seis camións distintos. Aínda que o territorio e amplo, esto podería rendabilidarse empregando tan só un par de vehículos.


Podería seguir poñendo exemplos e exemplos, pero non quero aburrir demasiado, só un máis. Neste territorio somos un total de 46 concelleiros, que como saberedes case ningún percibe un soldo do Concello, pero cada vez que imos a un pleno abóasenos unha indemnización (aproximadamente 50 €, depende do Concello). Se facedes contas e tendo en conta que temos como mínimo un pleno cada dous meses. Se facedes contas, ó final da lexislatura percibimos entre todos máis de 55.000 €.


A miña pregunta é, non serían suficientes 11 concelleiros en vez de 46 para rexir estes concellos?, non sería suficiente un secretario, en vez de seis?. Eu estou totalmente que esto sería positivo.


Pero por outra banda está o sentimento tan profundo que temos en Galicia (sobre todo en comarcais rurais como a miña) de amor á terra. temos un sentimento de pertenza moi arraigado, e contra esto é moi difícil loitar.


Por eso eu non creo que haxa que iniciar unha loita, senón máis ben un debate aberto onde non só opinemos os políticos. Fai falta oír falar ós empresarios, as asociacións, os agricultores, ós gandeiros, a todas e todos aqueles que dun xeito constructivo queiran facer aportacións sobre este debate.





Tamén hai que facer unha puntualización. Sempre tendemos a pensar (e posiblemente sexa polo descoñecemento que temos a como funcionan os concellos no resto de España) que o número de concellos en Galicia é excesivo fronte a outras rexións.


Compre apuntar que en Galicia hai 315 concellos divididos en catro provincias. É dicir, a media é de 79 concellos. En España hai 8111 concellos en 52 provincias, a media de municipios por provincia é de 160.


Mentres en Galicia a media de poboación por concello é 8900 habitantes, en España é de 5500.


Volvo ó principio, creo que sería sano que se abrise un debate sobre a reorganización municipal en Galicia, sen que estivese contaminado por intereses partidistas ou localistas. E tamén creo que sería san facer unha restructuración e unión de concellos, pero non os botemos as mans a cabeza alarmados pensando que o caso galego é unha excepción en España.


Se collemos un mapa podemos ver que en Castela-León, aragón ou a Comunidade Valenciana hai moitos concellos que non pasan do cento de habitantes, e incluso un bo número que non acada unha ducia. Eu non creo que eso sexa bo, pero que nos sirva como exemplo de que somos unha excepción.


E para rematar, non volvamos a caer no mesmo erro de que se deseñe dende unha oficina de Santiago de Compostela de por onde se ten que facer a división administrativa. Porque no borrador que presenta o Club Financiero de Vigo - Círuculo de Empresarios de Galicia volvo a ver os mesmos vicios de aquel plan de comarcalización levado a cabo por Precedo Ledo na Xunta de Galicia presidida por Fraga. Hai que baixar máis ó terreo, escoitar ás xentes e ver os sentimentos e os pareceres dos nosos veciños e veciñas.


Porque reorganización municipal SI, pero contando con todos/a, escoitando a todos/as e non indo en contra de ninguén.


viernes, 4 de diciembre de 2009

Rectificar é de sabios.



Portada Público 09-12-04


A estas alturas imaxino que case todos/as estaredes informados das pretensións da Ministra de Cultura respecto da Lei de Economía Sostible.


Esta Lei que está a poñer en marcha o Goberno, pretende ser unha norma programática que incluirá un conxunto de leis que se desenvolverán posteriormente. Con ela afondase en múltiples aspectos da economía e pretende ser unha lei transversal que afcete á práctica totalidade da política.


Pero dentro desta Lei, vai incluído un apartado, proposto por Cultura ( epolo que eu sei sen consulta e negociación sin co sector, nin co PSOE, nin co Congreso), que entre outras cousas permitiría o peche dunha web sin ter que contar con autorización xudicial.


González-Sinde con esta proposta logrou a maior mobilización feita na rede na historia de España. E esta mobilización non estivo nin está politizada, é máis os máis firmes defensores de que non saia adiante non son nada sospeitosos de ser aliados da dereita.


Pero claro, o PP estaba á espera, e está aproveitando este desaguisado que montou a Ministra para intentar torpedear a Lei de Economía Sostible e todo por un párrafo.


Pero onte, o Presidente do Goberno foi taxante: "Si se ha interpretado como un cierre de espacios en la Red, ya digo de antemano que no, bajo ningún concepto. Aclararemos lo que haya que aclarar" 


Eu estou de acordo con que hai que compatibilizar a liberdade de expresión cos dereitos da propiedade intelectual. Pero do xeito que se pretendía caíase en moitos erros, indefinición e hasta desprotección.


Noraboa, Señor Presidente, rectificar é de sabios.


De todos os xeitos, eu apoio e comparto o Manifesto "En defensa dos dereitos fundamentais en internet"





Ante la inclusión en el Anteproyecto de Ley de Economía sostenible de modificaciones legislativas que afectan al libre ejercicio de las libertades de expresión, información y el derecho de acceso a la cultura a través de Internet, los periodistas, bloggers, usuarios, profesionales y creadores de internet manifestamos nuestra firme oposición al proyecto, y declaramos que…
1.- Los derechos de autor no pueden situarse por encima de los derechos fundamentales de los ciudadanos, como el derecho a la privacidad, a la seguridad, a la presunción de inocencia, a la tutela judicial efectiva y a la libertad de expresión.
2.- La suspensión de derechos fundamentales es y debe seguir siendo competencia exclusiva del poder judicial. Ni un cierre sin sentencia. Este anteproyecto, en contra de lo establecido en el artículo 20.5 de la Constitución, pone en manos de un órgano no judicial -un organismo dependiente del ministerio de Cultura-, la potestad de impedir a los ciudadanos españoles el acceso a cualquier página web.
3.- La nueva legislación creará inseguridad jurídica en todo el sector tecnológico español, perjudicando uno de los pocos campos de desarrollo y futuro de nuestra economía, entorpeciendo la creación de empresas, introduciendo trabas a la libre competencia y ralentizando su proyección internacional.
4.- La nueva legislación propuesta amenaza a los nuevos creadores y entorpece la creación cultural. Con Internet y los sucesivos avances tecnológicos se ha democratizado extraordinariamente la creación y emisión de contenidos de todo tipo, que ya no provienen prevalentemente de las industrias culturales tradicionales, sino de multitud de fuentes diferentes.
5.- Los autores, como todos los trabajadores, tienen derecho a vivir de su trabajo con nuevas ideas creativas, modelos de negocio y actividades asociadas a sus creaciones. Intentar sostener con cambios legislativos a una industria obsoleta que no sabe adaptarse a este nuevo entorno no es ni justo ni realista. Si su modelo de negocio se basaba en el control de las copias de las obras y en Internet no es posible sin vulnerar derechos fundamentales, deberían buscar otro modelo.
6.- Consideramos que las industrias culturales necesitan para sobrevivir alternativas modernas, eficaces, creíbles y asequibles y que se adecuen a los nuevos usos sociales, en lugar de limitaciones tan desproporcionadas como ineficaces para el fin que dicen perseguir.
7.- Internet debe funcionar de forma libre y sin interferencias políticas auspiciadas por sectores que pretenden perpetuar obsoletos modelos de negocio e imposibilitar que el saber humano siga siendo libre.
8.- Exigimos que el Gobierno garantice por ley la neutralidad de la Red en España, ante cualquier presión que pueda producirse, como marco para el desarrollo de una economía sostenible y realista de cara al futuro.
9.- Proponemos una verdadera reforma del derecho de propiedad intelectual orientada a su fin: devolver a la sociedad el conocimiento, promover el dominio público y limitar los abusos de las entidades gestoras.
10.- En democracia las leyes y sus modificaciones deben aprobarse tras el oportuno debate público y habiendo consultado previamente a todas las partes implicadas. No es de recibo que se realicen cambios legislativos que afectan a derechos fundamentales en una ley no orgánica y que versa sobre otra materia.

martes, 1 de diciembre de 2009

De minaretes e campanarios



Suiza é un país que me sorprende. É un país que me sorprende enormemente, para o bó e para o malo. Tiven oportunidade hai un ano de percorrela de cabo a rabo: Locarno, Gotthard, Altdorf, Luzern, Basel, Bern, Geneve, Zurich, Laussane, Schaffhausen, Kreuzlingen, Interlaken, Spiez, Thun, Lauterbrunnen, etc. e a verdade é que viñen maravillado. Tamén me chamou sempre moito a atención da historia, a relixión (luteranismo maioritariamente) e o sistema político helvético. Suiza sempre estivo no centro de todo, sen mollarse, e gracias a este posicionamento (que non comparto en moitísimos casos) souberon aproveitarse e beneficiarse do seu en múltiples cuestións.


Suiza, históricamente, sempre foi un país moi aberto cara os inmigrantes. Cando visitas calquera cidade podes atoparte con xente de todos os recunchos do planeta que foron hasta a Confederación Helvética en busca de traballo. A colonia galega é moi numerosa, e non hai máis que darse unha volta polas principais cidades para ver caixas de aforros galegas, restaurantes galegos, centros galegos, etc.


É un país moi heteroxéneo formado por 23 pleno cantóns e 6 semi-cantóns onde se falan catro linguas diferentes. Culturalmente, xeográficamente e políticamente son moi diferentes uns doutros. Pero sempre souberon atopar ese punto intermedio para chegar a entendementos.


As competencias dos gobernos cantonais son moi amplas. A autonomía cantonal é tan ampla que cada cantón ten a súa propia constitución, dun goberno autónomo, un parlamento e tribunais xudiciais propios.


A autonomía cantonal e os poderes de decisión son moi extensos. Un dos poderes máis importantes é a autonomía fiscal: os cantóns son soberanos en cuestións ficais e, ademáis, posúen a súa propia autoridade policial.


Pero duns anos cara aquí Suiza está a coller un rumbo un pouco errático influído pola forza que cobra o seu partido de ultranacionalista de extrema dereita UDC-SVP.


Neste post que escribín en outubro do 2007 podedes ver cal era a cartelería xenófoba que presentaban nas eleccións confederais. Este partido que ten unha gran presenza nos cantóns de fala alemana é un claro exemplo da política máis conservadora de Europa que rexeita todo aquelo que non sexa familia,  patria e tradición (pero entendido á vella usanza).


Os/as suizos recurren en múltiples ocasións a inicitaivas populares e a referéndums, en ocasións sobre temas moi serios e outras sobre custións máis banais.







Nesta última fin de semana celebrouse un sobre si poderían seguir proliferando os minaretes nas mezquitas levantadas en solo helvético (ata agora hai catro) é gañaron por ampla maoiría e contra todo pronóstico os promotores da prohibición.


Parello a este celebrábase outro referéndum sobre si Suiza debería seguir exportando armas de guerra a terceiros países, e os helvéticos deron un claro sí á proliferación e venda armamentística.


Preocupante, moi preocupante a deriva que está a tomar este país. Eu son un firme defensor de que dentro das escolas ou na administración pública non se faga ostentación da simboloxía relixiosa. Pero defendo esa postura, precisamente, porque creo que a relixión e a súa simboloxía debe de ter cabida nos centros relixiosos.







Deberían entón destruirse todos os campanarios que hai en Suiza? Eles respostarán que non porque Suiza é maioritariamente cristiana luterana. Pero, entón debería prohibirse que se erixira unha igrexa con espadana en solo turco ou marroquí? Se esto chegase a ocorrer todos/as os/as occidentais botariamos as mans á cabeza acusando ós/ás musulmáns de radicais e talibáns.


Abramos os ollos, nós estamos a facer o mesmo. E eu creo que os radicalismos só conducen a que os que non pensen coma nós se radicalicen máis. Suiza que sempre foi un país que se xactou por saber negociar e estar no medio de grandes polémicas internacionais agora toma un rumbo moi dubidoso.


Que nos lles extrañe que mañá países como Irán, Mauritania, Indonesia ou Exipto reclamen que a sede do COI, CCI (CNUCED/OMC), CINU, CNUCED, HCR, HCDH, UNRISD, UNITAR, UNIDIR, etc.. porque non consideran a Suiza un país neutral.

lunes, 30 de noviembre de 2009

Fusión si, ou fusión non?




Nestes días estase a producir un debate crucial non só para a economía galega, senón para toda Galicia en xeral.


Dende hai bastante tempo estase a restructurar o panorama financieiro en España. Hai anos comezouse coa unión, asociación ou absorción duns bancos por outros. Tamén pasou o mesmo coas Caixas, pero nestes últimos meses, e sobre todo despois da crise que vivimos todos/as temos asumido que ou se redimensiona o panorma das caixas de aforros en España ou moitas delas están condenadas a languidecer ata morrer por inanición. 


O debate sobre a fusión das entidades financieiras sempre foi moi espinoso, pero moito máis no das caixas en concreto por mor da participación de entidades públicas como Concellos ou Deputacións.


Son moitos os intereses que se mesturan: políticos, financieiros, persoais e locais. E a min en todo este proceso de fusións hai unha que me preocupa por riba das demais por cuestións de cercanía e porque me interesa  o que pasa na miña terra. Estoume a referir a Caixa Galicia e Caixanova.


Teño que recoñecer que non son un experto en economía e polo tanto non estou capacitado para determinar se esta fusión sería boa no tocante o eido puramente financieiro. pero hai unhas determinadas posturas que me parecen inadmisibles en todo este proceso.


Parece que esto se está a converter nunha guerra para que os centros de poder de Caixanova e de Caixa Galicia non se desplacen de Vigo e de A Coruña respectivamente.


Hai quen enerbola a bandeira localista para reivindicar o seu poder, pero esquecen que ningunha das dúas caixas son patrimonio exclusivo destas dúas cidades. Non se pode pasar por alto que Caixanova é froito da unión das caixas de Vigo, Pontevedra e Ourense. Ademais Caixa Galicia é froito da unión das caixas de A Coruña, Lugo, Ferrol, Santiago de Compostela e as Caixas Rurais de A Coruña, Pontedevra e Ourense.


Señoras e señores banqueiros e políticos de A Coruña e Vigo, AS CAIXAS NON SON SÚAS, AS CAIXAS SON DE TODOS/AS OS/AS GALEGOS/AS. Creo que a ningún ourensán lle satisfizo cando Caixa Vigo absorveu a Caixa Ourense, pero creo que todos preferimos eso a que a nosa Caixa fose a parar ás mans dun grupo madrileño, catalán ou murciano, por poñer algúns exemplos.


Son consciente de que con esta fusión se van a destruir empregos en Galicia (ó igual que con calquera outra fusión), pero nestes casos hai que ver por riba dos interes particulares. Hai que mira ó interés xeral de Galicia e dos/as galegos/as.


Por todo elo é preferible que se produza unha fusión ou un SIP (sistema institucional de protección) entre as dúas caixas galegas a que Caixa Galicia acabe en mans dunha caixa madrileña e que Caixanova caia en no regazo dunha entidade mediterránea.


Logo todos/as botariamos as mans a cabeza, e nos culpariamos uns a outros/as por non ter sido capaces de reter ás caixas en Galicia. 


Miremos cara atrás e vexamos o que ten acontecido en Galicia con múltiples empresas punteiras de diversos sectores.


A min eme indiferente si a política das nosas caixas se decide en santiago de Compostela, en Vigo ou en A Coruña. O que xa non me daría igual é que se decidise en Valencia, Sevilla ou Madrid.


Sexamos capaces de perder todos/as un pouco para poder gañar moito.




domingo, 29 de noviembre de 2009

Arrinca a nova "tempada" no PSdeG-PSOE de Ourense





Onte arrincou a nova “tempada política”  para os/as socialistas ourensáns. Despois de levar a cabo o I Congreso do PSdeG-PSOE de Ourense e elexir a executiva, este sábado tivemos a primeira “toma de contacto”.

Constituíuse a nova executiva, da que formo parte como Secretario de Acción Electoral, e fíxose unha análise e unha posta en común da actualidade e da actividade política.

Díxeno durante o congreso, onte na executiva e sigo repetindo, estou tremendamente orgulloso do equipo do que formo parte, porque sei que nel está unida a longa experiencia de moitas persoas coa savia nova doutras moitas que van a ser o futuro do socialismo nesta provincia.

Haberá altos e baixos como en todas as situacións desta vida, pero auguro un bonito futuro para o PSdeG desta provincia con este equipo.

Catro recomendacións fotográficas




Hai tempo que tiña pensado escribir sobre fotografía, pero por mor de distintas ocupacións fun deixando  este tema.

Hoxe estaba facendo un pouco de acopio e de memoria sobre as distintas cousas que vos quería contar e dinme conta de que eran moitas. Así que intentarei ser breve en cada unha delas para non facer esta entrada demasiado extensa.

Hai días que acheguei á cidade de A Coruña para poder ver e asistir a visita guiada da exposición de Ruth Matilda Anderson, unha mirada de antano. Unha exposición organizada por Caixa Galicia e que recorrerá as distintas cidades galegas pero non na súa versión completa, senón bastante reducida.

Ruth Matilda Anderson foi (entre outras moitas cousas) unha fotógrafa norteamericana que percorreu Galicia de cabo a rabo en dous viaxes entre o s anos 1924 e 1926.  Esta muller orixinaria de Nebraska realizou un proxecto para a Hispanic Society of America que consistiu en reunir un extensísimo arquivo fotográfico sobre diversos aspectos de Galicia: xentes, costumes, ritos, festas, traxes, trasportes, pesca, mar, labores, feiras e mercados, gandeiría, agricultura, cidades, vilas e aldeas, arquitectura, cultura, paisaxes, vestimenta, etc...






O arquivo que realizou Ruth Matilda foi moi extenso, e aínda que nas paredes do edificio de Caixa Galicia só se colgan unha escolma de catrocentas imaxes, esta non é a maior colección fotográfica da nosa terra anterior a Guerra Civil. Houbo outros fotógrafos galegos que teñen arquivos moito maiores, pero ben é certo que ningún deles é tan rico e variado como o da fotógrafa de Nebraska.

Se queredes afondar no coñecemento das nosas raíces non vos podedes perder esta mostra, e para o que non se poda achegar ata A Coruña hai que dicir que a Fundación Caixa Galicia publicou un libro que ademais de mostrar centos de imaxes nos dá a coñecer o diario relatando o día a día da man da fotógrafa.

Como anotación curiosa dicir para os/as caldelaos que hai varias fotografías da nosa bisbarra.






Outro dos temas que quería tratar é que dende hai días a cidade e a provincia de Ourense volvese a encher de ducias de exposicións de fotografía gracias ó Outono Fotográfico que se promove dende a Casa da Xuventude. Podería recomendarvos moitas mostras para visitar, pero voume centrar só nalgunhas.

Non se pode deixar de visitar a mostra do afamado fotógrafo ourensán Manuel Outumuro, na que fai un repaso polo retrato ó mundo dos “famosos”. Outra mostra digna de visitar é a colección promovida, coma todos os anos, pola empresaria da moda Purificación García, na que artistas noveis e máis experimentados fan un percorrido polo máis vangardista no mundo fotográfico. Fotógrafos de Natureza, con libro de moi boa calidade publicado, é o resultado do concurso anual Wildlife Photografer of The Year e está organizado pola BBC e o Museo de Historia Natural de Londres. Cada ano, esta mostra supérase, pero esta XXXV edición e digna de vela varias veces. Galicia en foco, unha asidua do Outono Fotográfico amosanos o mellor do fotoxornalismo galego deste ano, con imaxes de grandes amigos fotógrafos ourensanos. E para rematar recomendar a exposición en Clave de Do organizada dende o Ateneo Ourensano  pola boa amiga Isabel Salgado.




Nestes día saíu á luz un dos arquivos fotográficos máis importantes da Historia e que permanecía oculto sen terse coñecemento del. No transcurso na II Guerra Mundial as forzas aéreas británicas (RAF) realizaron máis de dez millóns de fotografías aéreas en voos de recoñecemento ou ataque a distintos obxectivos ou cidades europeas. Agora acaban de colgar na páxina web da TARA as primeiras 4.000 imaxes para que poidan ser consultadas por quen así o queira.

Ademais do seu incalculable valor histórico, tamén teñen un moi alto valor fotográfico e seguro que chaman a máis dun curioso para que teña coñecemento daquela época.




Como remate quero mostrar a miña ledicia pola recente adquisición polo Ministerio de Cultura do arquivo fotográfico de Agustí Centelles.

O Ministerio comproulle á familia do falecido fotógrafo valenciano o seu arquivo de 10.000 fotografías por 700.000 euros., a pesar de que a casa de subastas Christie’s ofertaba 850.000. Gracias a esta adquisición das imaxes do chamado “Robert Capa” español o Patrimonio Nacional poderá contar cun dos arquivos fotográficos máis exhaustivos da Guerra Civil española. A quen lle interese este tema e non queira gastar moitos cartos recoméndolle o libro da colección Photobolsillo de La Fábrica no que poderá coñecer algo máis sobre a obra deste fotógrafo e as penurias que tivo que pasar na postguerra por terse posicionado no bando republicano.



viernes, 27 de noviembre de 2009

Moción de censura por socialista, sindicalista e ecoloxista





Hoxe asistín a enésima moción de censura do PP contra un alcalde socialista en Galicia. Neste caso o Partido Popular soubo contar co apoio dos Independentes da Veiga que ata o de agora estaban a apoiar a Fernando Fernández, o alcalde socialista do corazón de Pena Trevinca.


Teño que dicir, que a diferencia doutras moitas mocións de censura, que neste caso o PP non se apoiou entránsfugas, senón nos edís de AEIVE, case todos relacionados en tempo coa dereita veiguesa.


É certo que esta moción de censura non incumple o pacto antitransfuguismo, como noutros moitos casos. E é certo que os independentes teñen un grupo propio e que poden cambiar o seu apoio. E así foi.


Pero o gracioso desta moción de censura é que como non daban atopado unha xuntificación á mesma baseárona en que o alcalde socialista Fernando Fernández, aínda que era un moi bó alcalde (concelleiros do PP e AEIVE dixit) era un socialista, un sindicalista e un ecoloxista.


Se estas eran as súas razóns para levar adiante a moción de censura, compre dicir que tiñan toda a razón do mundo. Eu que presumo de coñecer a Fernando Fernández e o seu equipo do PSdeG-PSOE na Veiga teño que dicir que SI, que teñen razón, que todos/as eles/as son uns verdairos/as SOCIALISTAS, SINDICALISTAS e ECOLOXISTAS. E que ademais deso son unhas grandísimas persoas e uns excelentes xestores.







Por eso e só por eso merecen pasar a oposición. Porque o que sí que é certo é que A Veiga estivo durante case tres anos fora dese palio que cheiraba a rancio de tantos anos de gobernos de dereita.


Espero, polo ben do Concello de A Veiga, que non se den moitos paos entre o alcalde Edesio Yáñez e o concelleiro García Mata. Porque espero equivocarme, pero creo que lle quedan moitos meses de turbulencias o PP veigués e a este Concello do oriente ourensano.


Espero poder volver (se non o fago antes) ó Concello da Veiga na vindeira toma de posesión como novo alcalde de Fernando Fernández en maio de 2011.



martes, 24 de noviembre de 2009

As fobias de La Voz de Galicia co PSOE e con Miguel Fidalgo



Dende hai moito tempo os/as socialistas da provincia de Ourense vimos soportando unha campaña de acoso e derribo dende a edición ourensana de La Voz de Galicia.


Creo que é lícita, e incluso moi sana, a crítica dende os medios de comunicación cara ós partidos políticos. Un xornal ou unha radio non só están para informar, senón tamén para opinar.


Pero cando se traspasa esta liña da información e da opinión para entrar no terreo da lama, do "todo vale", da mentira, da difamación e da manipulación, tanto o medio de comunicación como o xornalista que asina a noticia e máis quen a alenta ou supervisa perden toda a credibilidade como profesionais e como persoas.


Esto é o que está a acontecer nesta provincia con José Manuel Rubín (delegado de La voz de Galicia en Ourense) e con Miguel Ascón (xornalista encargado de política nesta provincia). O xornalismo non é ensañarse cunha persoa porque esta non sexa manipulable por quen emprega a pluma e no xornalismo non se deberían exteriorizar as fobias persoais empregando ataques furibundos valéndose e abusando da capacidade que se ten de crear opinión polo mero feito de ser un traballador dun medio de comunicación.


Estes días estes dous xornalistas ourensanos adicáronse a manchar, enturbiar e entorpecer (para poder influir) un proceso interno dentro do PSdeG-PSOE ourensano errando sempre nas súas predicións de pitonisa. Pero o remate a todos estes desatinos produciuse o pasado domingo cando atacaron a Miguel Fidalgo, dunha forma nunca vista,polo que eles chaman o desastre do socialismo ourensano.


Falan de que o senador e anterior secretario de organización fora defenestrado. Ante esta sarta de mentiras compre dicir que Miguel Fidalgo foi o principal responsable xa que exercía as labores de acción electoral e organización (axudado por outros/as moitos) de que este partido pasase de ter trinta agrupacións municipais a máis de oitenta, de que se pasara de oito alcaldías a vintetrés, de que se renovaran cincuenta cabezas de lista nas municipais, etc... e todo esto sen facer o máis mínimo ruído e sen querer colgarse nunca ningunha medalla.


Se Miguel Fidalgo non está na actual executiva é porque é incompatible dentro do noso partido estar en dúa a vez. E el foi nomeado Secretario de Formación da executiva galega no último Congreso Nacional. O igual que el, non están tampouco Laura Seara, Mariló Cubillo, Pachi Vázquez, Miguel Bautista e Agustín Fernández, porque de estar calquera deles terían que dimitir da executiva nacional.


E certo que cometeu erros, pero exactamente igual que os cometemos todos/as. Só cometen erros os que traballan e arriscan.Pero o resultado da conta final é moi positivo. O que de verdade conozca este partido e mire cara atrás nunca vaticinaría que nun período tan curto de tempo estaría na situación que estamos. Pasamos de tres deputados provinciais a oito (a dous de arrebatarlle a maioría absoluta ó PP). Pasamos de tres deputados autonómicos a cinco (única provincia onde se subiu nas pasadas eleccións). Pasamos dun deputado no Congreso a dous (empatados co PP) sendo unha das cinco provincias españolas onde se subiu. O propio  Miguel Fidalgo convertiuse no senador socialista máis votado na historia en Ourense.


Miguel Fidalgo, xunto con Pachi Vázquez poderían ter errado nalgunhas pequenas cousas, pero eles foron os verdadeiros artífices do rexurdir do socialismo ourensano. e algunha vez a historia llelo reconocerá.


Os meus parabéns para ámbolos dous por todo o que fixeron, e todo o que lles queda por facer por este Partido.

domingo, 22 de noviembre de 2009

A primeira Executiva do PSdeG-PSOE de Ourense



Aquí vos deixo quenes somos os que compoñemos a primeira executiva do PSdeG-PSOE de Ourense:



Francisco Rodríguez Fernández (Presidente)
Raúl Fernández Fernández (Secretaría Xeral)
Carmen Rodríguez Dacosta (Vicesecretaría)
Eladio Fernández Vázquez (Vicesecretaría)
María Quintas Álvarez (Secretaría de Organización)
Eladio Osorio Montenegro (Secretaría de Acción Electoral)
José Arcos Álvarez (Secretaría de Política Municipal)
María asunción Rivero Hermido (Secretaría de Políticas Sociais)
José Luis Pérez García (Secretaría de Relacións Institucionais)
Elvira Lama Fernández (Secretaría de Sectores Productivos)
Luis Fernández Gudiña (Secretaría de Educación)
Antonia Álvarez Veiga (Secretaría de Formación)
Marcos Blanco Jorge (Secretaría de Cultura e Patrimonio)
Patricia Nogueira Cibeira (Secretaría de Igualdade)
Enrique Barreiro Alonso (Secretaría de Innovación e Novas Tecnoloxías)
Marta González Pérez (Secretaría de Movementos Sociais)
Amancio Díaz Jiménez (Secretaría de Deporte)
Jesús Fernández Mouco (Secretaría de Emigración)
Beatriz López Varela (Secretaría de Emprego)
Sandra Álvarez Rodríguez (Secretaría de Medio Rural)
Celso López Fernández (Secretaría de Infraestructuras e Ordenación do Territorio)
María Victoria Mourenza Doforno (Secretaría de Estudios e Programas)
Alberto Fidalgo Francisco (Secretaría de Sanidade)
Antía García Fernández (Secretaría de Economía)
José Benito Reza Rodríguez (Secretaría de Medio Ambiente)
Francisco Magide Bizarro (Secretaría executiva)
Alva Dorado Álvarez (Secretaría executiva)
Irene Dacal Feijóo (Secretaría executiva)
Pablo Xavier López Vidal (Secretaría executiva)
Susana Bayo Besteiro (Secretaría executiva)
José Lamela Bautista (Secretaría executiva)

Facendo Historia no socialismo ourensán





Pode que algén lle pareza moi pretencioso o titular desta entrada, pero esta é a realidade. O Partido Socialista, un dos partidos políticos de España con máis anos de historia, 130 para ser exactos, acaba de escribir unha páxina moi importante da súa biografía nesta provincia.


Por primeira vez nestes 130 anos, os/as socialistas ourensanos/as imos ter unha estructura provincial nacida dun congreso.


Onte tiña lugar no Conservatorio de Música de Ourense, na rúa Pablo Iglesias (menuda casualidade) o I Congreso Provincial do PSdeG-PSOE, no que saiu elexido con case o 90% de apoio Raúl Fernández.


Raúl é un mítico do socialismo ourensán, alcalde do Concello de Castrelo do Val dende 1987 deixou o bastón de mando no ano 2005 para asumir a Delegación da Consellería de Política Territorial en Ourense.


Foi un dos nomes que sempre sonou para asumir este cargo, pero non deu o paso definitivo ata tres días antes do Congreso, por diferentes motivos.


Dende que confirmou que el aspiraría á Secretaria Provincial foron 72 horas frenéticas de múltiples contactos, nas que un reducido número de persoas estivemos ó seu carón botándolle unha man para que todo o proceso resultara o máis satisfactorio posible, pero claro, con tan pouco tempo nunca se pode chegar a todos/as os/as compañeiros/as.


Por eso, un dos retos que asumiu foi que no prazo de tempo máis breve posible recorrerá os 92 concellos da provincia reuníndose cos afiliados/as e militantes para escoitalos a todos/as.


A segunda parte do Congreso é na que se elixe a executiva. Aquí teño que dicir que contei coa confianza do novo Secretario Provincial para levar unha das encomendas máis sensibles dos vindeiros anos que é ser o responsable da área de acción electoral.






Posiblemente se poderían facer ducias de executivas nas que estiveran centos de socialistas de Ourense moi preparados, pero nunca hai cabida para todos/as.


Raúl Fernández escolleu un equipo de trinta e dous homes e mulleres que imos dar todo o mellor de nós para que o socialismo se consolide e vance na provincia de Ourense.


Non podo rematar este post sen facer mención ós principais artífices do despegue do PSOE en Ourense nos últimos anos que foron Pachi Vaázquez e Miguel Fidalgo, que acadaron sacar ó noso partido das loitas fraticidas e do pelotón de cola para lograr os momentos máis dulces do socialismo na nosa provincia. E como non, facer unha mención a Eladio Fernández, o último secretario provincial que foi quen de levar as riendas deste partidos nos últimos meses.


A nota tráxica deste día, foi o falecemento en accidente de circulación de Félix Redondo Ruiz, chófer de Leire Pajín. Regresaba para Madrid, logo de deixar no aeroporto de Vigo a nosa Secretaria de Organización, e perdeu a vida na estrada á altura da Gudiña.




jueves, 12 de noviembre de 2009

Que deus nos pille confesados





Veta modificada a partir dunha extraída do blog Loburromasque.


A última cruzada destes iluminados que din falar en nome de Deus, os bispos, ten tintes de ser un capítulo máis do serial ó que nos teñen abonados dende que en España non goberna o Partido popular.


Di o portavoz dos prelados que o que apoie, vote ou promova a nova lei está en pecado mortal público e non pode ser admitido á comunión. Ademais advirte que quitar a vida a un ser humano é contradictorio coa fe católica e que quen contribúa a ela está en herexía e quedará excomulgado.


Volven a asustar ós crentes como na Idade Media con que o demo os perseguirá en vida e en morte.


E eu pregúntome tamén van excomulgar aqueles que están a favor de investigar con células nai para salvar vidas, e aqueles que están a favor da eutanasia para aliviarlle sofremento ós enfermos terminais, e aqueles que viven xuntos sen estar casados, e aqueles que manteñen relacións sexuais antes do matrimonio, e aqueles que empregan métodos anticonceptivos?


Van excomulgalos a todos?




martes, 10 de noviembre de 2009

Por unha vez na vida estou de acordo con Aznar



Estou preocupado, moi preocupado, tremendamente preocupado. Acabo de ler unhas declaracións de Aznar e resulta que estou totalmente de acordo con el.


Non sei que me pasa, pero creo que esta é unha das únicas veces (senón a única) que podo afirmar que penso igual que o lider do pensamenro neocon español.


Eu que me considero nas antípodas de este home, resulta que hoxe apaludo o que dí.


E que é o que dí Aznar para eu apaludilo?. Pois resulta que afirmou o seguinte:
"Los cargos de responsabilidad deben acreditar algo máis que a súa presunción de inocencia".


Pero eu imaxino que todos e todas coincidiremos en estar de acordo con tal aseveración. Entón por que Aznar fai estas declaracións?. Esto é todo un dardo cheo de veleno contra Rajoy por non ter dado un golpe na mesa con máis forza e moito antes contra Camps, Bárcenas etc... E como sempre un espaldarazo a Aguirre por ter botado das súas filas os dous deputados autonómicos implicados nos casos de corrupción do PP.




miércoles, 4 de noviembre de 2009

Nace Mil Xeitos de Ollar





Teño que recoñecer que levo moitísimo tempo de sequía bloguera, pero esto vai a rematar aquí. Por diversos motivos non estiven escribindo no meu blog de sempre. Andiven bastante liado intentando poñer orden nunha das miñas grandes afeccións. Pero coma sempre é imposible. Eu a orde e a fotografía somos incompatibles, así que seguirei volcado na fotografía desordenada.


Estiven subindo bastantes fotos o meu sitio de Panoramio que vos invito que visitedes.


Pero levaba moito tempo dándolle voltas a unha idea, por que non subir as miñas fotografías a un novo blog, en vez de  ter que andar sempre co encorsetado Panoramio?


Pois ahí está, amigos e amigas. Acaba de nacer MIL XEITOS DE OLLAR, o meu novo Fotoblog.


Antes non daba feito co meu blog e agora terei que dedicarme ós dous. Pero vou facer un esforzo. 


Só quero convidarvos a que vos dedes unha volta por MIL XEITOS DE OLLAR, un blog no que só se falará de fotografía, e que me dedes as vosas opinións.




miércoles, 7 de octubre de 2009

Silleda vs. Benidorm, ou o dobre raseiro do PP



Onte o PP de Silleda, tutelado polo señor Louzán, o señor Feijóo e o señor Rajoy deron luz verde á moción de censura neste Concello pontevedrés. É certo que non colle a ninguén de sorpresa, todos/as sabiamos que se ía a consumar, o que non sabiamos era a data.


Esta moción de censura xa estivo a punto de presentarse hai unhas semanas, pero a Rajoy non lle ía ben, porque estaban a cargar contra o PSOE (xa que os seus ex-edís presentaran unha moción de censura en Benidorm) e porque o Presidente do PP, son Mariano, ía a visitar Silleda nunha xuntanza dos conservadores galegos.


Agora, parece que Rajoy non se asusta, nin Cospedal se escandaliza, nin Soraya Sáenz de bota as mans á cabeza. Agora vese o dobre raseiro que empregan.


Mentres hai uns días fixeron unha cruzada contra o PSOE polo caso de Benidorm, resulta que o PP está a presentar mocións de censura en ducias de Concellos e todas amparadas pola dirección dos populares.


En Galicia xa as consumaron en Santa Comba, Abegondo, A Pobra de Trives, Mos, Gondomar e agora Silleda. Tamén a tiñan presentada en Calvos de Randín, pero esta non foi adiante.


Hoxe só quero solidarizarme cos/as socialistas de Silleda, e sobre todo coa súa alcaldes Paula Fernández. Unha moza que lle deu un aire de frescura a este Concello e que cambiou o modo de facer as cousas, algo que según se ve a algúns víñalle mal.


O máis curioso do caso é que Rafael Louzán, presinde do PP de Pontevedra e instigador das mocións da súa provincia xa dixo que ó mellor volvía a presentar polo PP en Silleda ós autores desta censura. E logo piden que se cumpla o pacto. Así nen pode haber ningún pacto a nivel nacional nin imos rematr con estes actos tan barriobaixeiros da política.


Eu tamén pasei por unha moción de censura, como case todos/as os que non somos do PP en Galicia, xa que o que o Partido Popular en Galicia non é quen de gañar nas urnas o gaña con negociacións sucias botándolle unha man  a quen se presta a corromper o noso sistema democrátivo.


Hoxe, máis que nunca, todos/as con Paula.