A forza lexítima das ideas

Fotografía: Pili Prol

Artigo publicado hoxe día 19 de xullo de 2009 no xornal La Voz de Galicia, de Xosé Manuel Rodríguez.

Eladio Osorio comparte co seu fillo a militancia no PSOE e a presenza na corporación de Castro Caldelas, donde son alcalde e concelleiro do goberno.

Nas primeiras eleccións municipais da agora cuestionada transición democrática un daqueles indestructibles Jeep Comando percorría as rúas de Castro Caldelas cun mozo que facía campaña a prol do seu pai lanzando a consigna de: «¡ Caldelao ! se eres intelixente vota á Asociación de Electores Independente». Naquel ano de 1979 o candidato era Eladio Osorio Castro, que tivo que liderar unha candidatura independente polos problemas que había daquela entre as dúas correntes do partido, e o rapaz que exercía de axitador político era outro Eladio Osorio, neste caso o seu fillo.

O exemplo

Hoxe, 30 anos despois, o pai é alcalde de Castro Caldelas e o fillo un dos concelleiros que integra o grupo de goberno do PSOE. E os dous coinciden coma dúas gotas de auga ao recoñecer que na discrepancia e na confrontación de ideas lexítima, sen extremismos, está a fórmula que os leva a traballar e a compartir o proxecto político sen grandes diferenzas de opinión.

Eladio Osorio Montenegro cre ver a orixe da súa vocación política «en que sempre o fun mamando na casa, xa dende pequeno vivín compartindo as miñas actividades cos temas políticos e aos 14 anos xa estaba no Sindicato de Estudiantes e participando nas folgas contra o PSOE». Aos 19 anos entrou de concelleiro -botou dous mandatos, deixouno catro anos e recuncou en 2007- e recoñece a seu pai como modelo, ao tempo que asegura que non hai problemas con el no día a día político: «El é o alcalde e eu un dos seus concelleiros e levámonos moi ben porque dende cativo ensinoume a discrepar e a defender as miñas opinións e os meus argumentos. Discutimos ou podemos ter diferenzas de criterios ou de opinións, ás veces somos os que máis discutimos do grupo -o PSOE ten 6 dos 9 concelleiros de Castro Caldelas- pero fóra diso non pasa nada. Meu pai sempre me ensinou que hai que ter capacidade crítica e de discrepancia, sempre no plano político e no marco do debate lexítimo e do respeto. E con iso medrei».

Logo de varias tentativas, á terceira foi a vencida e Eladio Osorio Castro é alcalde de Caldelas dende 1987 -agás entre finais de 1996 e 1999 por mor dunha moción de censura-. Do concelleiro co que comparte nome e leva o seu apelido di que «está na política porque o viviu de pequeno, xa na casa, e pediu el estar e á agrupación local do PSOE pareceulle ben por ser unha boa oportunidade para darlle presenza na lista a un mozo. Eu non llo aconsellei, nin se deixaría porque sempre tivo criterio propio -dos catro irmáns só Eladio se decantou pola política activa-». Nun hipotético futuro o pai non se posiciona sobre unha sucesión: «Nin o vexo nin o deixo de ver como candidato á alcaldía. Nin vou influir nin llo aconsello, e sobre a miña opinión está o que decida a agrupación local».

Da resignación á ledicia

O pai recoñece que é difícil loitar no rural «porque consigues cousas a base de moito esforzo pero a xente acaba marchando porque ten traballo noutro lado», aínda que aposta por un futuro baseado no sector primario, a natureza e o turismo ao tempo que reivindica mellores comunicacións e infraestructuras. O fillo, concelleiro de cultura na primeira etapa, sinala que «con poucos medios podes facer cousas igual».

Xa estou de volta

Volvo estar aquí de novo. Algúns xa me dicían por ahí que pensaran que me retirara ou que estaba sumido nunha fonda depresión logo de que o PSdeG perdera a Presidencia da Xunta, pero nada deso.

Esta tempada estiven un pouco vago xa que necesitaba descansar, descansar de verdade. E non me apetecía nada escribir no blog. 

Como podedes supoñer a campaña é esgotadora, eu polo menos quedo feito polvo. Pero é que despois hai que poñerse co reconto do voto emigrante. Dezasete horas seguidas recontando votos, saen as papeletas polos ollos.

Pero é que ademais de todo esto, e como xa sabedes todos/as, logo da demisión de Touriño como Secretario Xeral do PSdeG, andivemos co Comité Nacional Galego, agora coas asambleas locais para elexir representantes de cara ó Congreso do PSdeG. E con todas estas cousas e volvendo a poñerme ó día das cousas no Grupo Socialista da Deputación de Ourense, non me apetecía nada escribir.

Ademais tamén lle empezei a adicar un pouquiño de tempo a unha das cousas que máis me gusta e que máis abandono cando entro de cheo nas campañas: a fotografía.

Por fin podo volver a pasar horas e horas dando voltas coa miña Nikon disparando a diestro e sinistro. E logo volver a pasar moito tempo diando do ordenador preparando as imaxes. Teño que poñervos un enlace dos sitios onde as colgo de cando en vez para que lle deades un vistazo.

A partir de agora douvos a miña palabra de que seguirei escribindo case a diario para contarvos as miñas cousiñas e tamén para contarvos como vai o día a día deste proxecto tan ilusionante que se nos pon por diante a todos/as os/as socialistas galegos/as, como é o inicio dunha nova etapa.

Unha aperta e gracias por esperar.

A miña primeira caricatura

Onte convidoume o xornal La Región a que escribise unhas cantas liñas para publicar nun apartado que ven sacando todos os días dende que comezou a campaña electoral. A min tocaríame pechar esta sección logo de quince días publicándose. O título é O diario de Eladio Osorio.

Nel relato un pouco o que é un día de campaña para min. Estou acostumado a sair nas fotos dos xornais, na televisión, a que falen de min e a escribir eu tamén, pero aínda nunca ningún medio tiña publicado unha caricatura miña. Esta é a miña primeira vez. E a verdade é que me fixo gracia (espero que nun futuro me sigan parecendo graciosas). Por eso deixovos aquí a caricatura e o texto que a acompañaba.

Dende que teño uso de razón estou de campaña permanente, porque creo nuns ideais e defendo uns principios socialistas, e iso para min non é ningún esforzo, é todo un luxo. É certo que nestes días todo é moito máis rápido, máis concentrado, máis estresante. Non paro de queixarme por isto, pero no fondo gústame. Gústame moito.

O que peor se leva de todo isto é ter que sacar tempo de onde non o hai, e ó final acábollo roubando a quen máis quero, a Belén. Ela é a persoa que me dá folgos todos os días, sobre todo aqueles máis críticos, cando as cousas non saen como un ten previsto. O mellor para min, sen dúbida, o día do mitin de Castro Caldelas. É unha inmensa satisfacción poder encontrarme cara a cara cos meus veciños, con aqueles que me viron medrar na vila caldelá.

Ó ser candidato e responsable de actos multiplícase a responsabilidade e case non queda tempo nin para una caña cos amigos. Estes días son os grandes esquecidos. Pero a cambio son moitas as horas que convivo con ducias e ducias de persoas que desinteresadamente veñen a ofrecer o seu tempo a cambio de nada, só para traballar nun proxecto que nos une, o PSOE.

Hai un par de cousas que non deixo de facer todos os días de campaña: administrar o meu blog e estar ó tanto da miña conta en facebook. Grazas a isto podo estar en contacto con moitos simpatizantes e votantes que me fan consultas e propostas.

Ó mellor acto do PSOE ourensano en moitos anos

No tema de organizar actos do PSOE en Ourense xa teño algúns quilómetros enriba. Con esto non quero presumir de nada, é sólo para dicir que gracias á experiencia podo xulgar cando as cousas non saen ben e cando saen case perfectas.

Onte foi un deses días nos que case se rozou a perfección. Teño tres actos do PSOE grabados na miña retina. O primeiro deles cando vin a Felipe González no Pavillón dos Remedios alá polo ano 82 (aínda estaba eu en EXB), quedei marcado. O segundo, foi tamén con Felipe, en Expourense nunha cea-mitin cando dixo que deixaba a política, quedei desilusionado. O terceiro foi onte, había anos nos que non vivía un mitin con eses ambientazo e esa entrega da xente. Nin cando ten estado Zapatero houbo ese clima.

Eu case sempre sei de antemán cando nos mítines imos encher ou pinchar. Onte, por diversos motivos que non vou a explicar, pensei que iamos andar xustiños. O sitio é unha tragadeira de xente. Colócanse sillas e non se dá cuberto o chan con elas. E ademáis Expourense é un lugar moi insulso. Ademais de todo esto a montaxe era moi austera e non había absolutamente nada de merchandaising.

Pero onte errei. Cheo total a rebentar. Centos, centos e centos de socialistas de pe polos pasillos e esquinas. Incluso tiveron que abrir un espacio a maiores nunha segunda planta para poder colocar máis xente. Pero o que máis me sorprendeu foi o emocionada que estaban os asistentes. Houbéseme gustado saber cantas veces se cortaba a Paco Pachi ou de la Vega cos aplausos, porque case non os deixaban de falar.

Algúns periodistas comentábanme que ver a miña cara durante o acto era un poema. A ver se me pasan algunha foto e xa a colgarei no blog.

Máis de catro mil persoas aplaudindo. Paco dando o mellor discurso que lle escoitei nunca. Pachi coma sempre, un verdadeiro crack, nunca me cansarei de decilo. E como guinda, María Teresa Fdez de la Vega despertando esas emocións que os/as socialistas levamos dentro.

Tardamos media hora en dar chegado a saliña de autoridades, falamos outra media hora e cando imos sair á rúa.....sorpresa......trescentas persoas esperaban fóra para poder saudar á vicepresidenta do goberno.

Tardarei en esquecer este día

O Caldelao de Caldelas no Galicia Confidencial

Hoxe os/as amigos/as do Galicia Confidencial fanse eco na súa web da existencia deste blog que eu administro.

Moitas gracias pola nova e ánimo para seguir adiante co, posiblemente, mellor confidencial sobre Galicia que existe na rede.

O Caldelao de Caldelas no Ourense Dixital

Hoxe levei unha grata sorpresa. Cando estaba a ler o Ourensedixital (un dos mellores medios para enterarnos de que acontece na nosa provincia), vin que na nova sección de Confidenciais, Oído al parche, falaba do novo vídeo blog de Anxo Quintana. Pero a miña sorpresa foi maiúscula cando comparaba este co de José Manuel Baltar, deputado do PP por Ourense, e co meu, o Caldelao de Caldelas.

Non quixera parecer (como se fai moitas veces) un falso modesto, pero sinceramente creo que o meu blog está a anos luz destes dous. De todos xeitos teño que dicir que me fixo bastante ilusión. 

José Manuel Baltar foi un dos pioneiros nesto da ciberpolítica e agora Anxo Quintana únese cunha páxina cun excelente deseño e contido. Os meus parabéns para eles dous (e para outros/as moitos) por ser valentes e aproveitar as oportunidades que nos brinda a Rede para poder expresarnos e debater cos demais.

Dende aquí quixera seguir animando a todos/as aqueles que teñan inquedanzas (non só políticas) a que participen, creando o seu propio blog ou web, no desenvolvemento de internet.