Desprezo total ós canallas da política

Nestes días enchéronse páxinas e páxinas de xornais e ocupáronse minutos e minutos nas canles de radio e de televisión sobre o sonado caso de transfuguismo político de Eladio Fernández.

Eu puiden ter escrito sobre este suceso hai xa algún tempo, pero preferín facelo ó cabo duns días de xeito máis sosegado. E fágoo así por medo a ser impulsivo e falar co corazón e non coa cabeza, porque eu coñecía e considerábame amigo de Eladio Fernández.

Quero comezar dicindo que me parece totalmente lexítimo que unha persoa que está en política acabe pasando dun partido a outro, porque non temos porqué pensar exactamente igual ó longo da vida. Eu non creo que o fixera nunca, pero é lexítimo.

Aínda así, este cambio debe ser froito dun proceso de madurez e de reflexión. Un non cambia por que sí en cinco minutos, cambia ó longo de anos e anos. Ademais é máis sinxelo de entender que cambie de parecer unha persoa que non está en primeira liña política ou que non estea moi comprometido coas súas siglas. Porque estando en primeira liña, o máis ético e irse para a casa se un non está de acordo coa súa formación política.

Pero alguén me pode explicar como unha persoa que é un dirixentes dunha organización política pode cambiar de siglas en só cinco minutos e sen ter mostrado a máis mínima discrepancia dentro do seo do PSdeG-PSOE. Porque se unha cousa hai certa en todo este culebrón é que Eladio Fernández xamais mostrou unha pequena discrepancia no seo do PSdeG-PSOE.

É moi difícil de comprender, case imposible. Pero o que xa ninguén entende, absolutamente ninguén, é que este personaxe da política se quede coas actas de concelleiro e deputado provincial que acadou gracias ó Partido Socialista.

A lexislación vixente di que as actas de concelleiro e de deputado son persoais, pero diferentes sentenzas recoñecen que  os electores a quen lle votan e a un partido político. E no caso da acta de deputado provincial, quen a ostenta e grazas o voto dos concelleiros da súa mesma formación política dentro da xunta electoral pola que concorre.

Eladio Fernández, tivo sempre a gran sorte de conta co apoio de todas e todos os compañeiros do PSdeG de Ourense para poder ser concelleiro en Ourense, logo cabeza de lista en San Cibrao, e máis tarde deputado. Tamén tivo a sorte de contar con respaldo para ser secretario provincial provisional ante do I Congreso, e logo contou coa confianza de Raúl Fernández para ser vicesecretario.

Que máis se pode pedir dentro dun partido? Eu creo que nada, por que se alguén pide máis é que está pedindo só para si mesmo e non para un proxecto común.

O máis suxo de toda esta xogada é como se fraguou, a escondidas, a costas de todas e todos os compañeiros, sen dicir absolutamente nada, e sendo unha mala persoa e quedándose coas actas de concelleiro e de deputado.

E o que fai todo esto en política só merece o desprezo dos cidadáns, porque é un canalla da política.

Pero tan culpable é el como quen o acolle no seo doutro partido sen pedirlle que sexa ético e que devolva as actas. Estou falando de José Manuel Baltar, o novo presidente do PP en Ourense que quere superar o seu pai en xogadas suxas dentro da política ourensá

Falando estes días con ducias e ducias de cargos do Partido Popular na provincia (dos dous partidos populares que hai en Ourense), ninguén entende a xogada de Baltar Blanco. Todos cren que é froito da súa inexperiencia e das súas ansias de chamar a atención e de facerlle a puñeta a Núñez Feijóo.

Alguén cre que esta fichaxe lle vai a aportar réditos ó PP?. Eu podo afirmar que ningún. Eladio Fernández non tiña ningún peso político como para arrastrar votantes e aínda por riba esta fichaxe só serviu para espertar repugnancia en moitos votantes que están fartos de que Ourense só sexa noticia polas falcatruadas dos baltares.

Eu quero crer que esta decisión de Eladio Fernández non sexa como as demais fichaxes que fai Baltar, e dicir, con algún posto de traballo parello para algún familiar ou con algunha outra cousiña. Quero crer que esta decisión de Eladio Fernández só foi pola ansia de figurar e de ocupar portadas de xornais que tanto ansiaba sempre. Quero crer esto, pero posiblemente me equivoque. E posiblemente esta equivocación se desvelará en próximos días. Estade todas e todos atentos.

Xa chegou o bilingüismo da "Junta de Galicia"

A Xunta de Galicia de Núñez Feijóo comeza a cumprir algunhas das súas promesas electorais. Non moitas, pero algunhas si que cumpre, como a do bilingüismo.

Aquí podemos ver ó Conselleiro de Cultura mesturando nomes como os de Boqueixón ou Boimorto con Toro (Touro) e Desván de los Monjes (Sobrado dos Monxes).

Posiblemente dentro de pouco haberá que cambiar os seguintes nomes de poboacións galegas deste xeito:

Carballiño por Roblecito

A Rúa por La Calle

O Bolo por El Bollo

Chandrexa de Queixa por Chandreja de Queija

A Teixeira por La Tejera

Larouco por Laroco

A Porqueira por La Puerquera

Muíños por Molinos

Lobeira por Lobera

Pereiro de Aguiar por Peral de Aguilar

San Amaro por San Mauro

Crecente por Creciente

Pontevedra por Puentevedra

Ribadumia por Encimadelumia

A Estrada por La Carretera

Baralla por Baraja

Cervo por Ciervo

Lourenzá por Lorenzana

Triacastela por Triacastilla

Xermade por Germade

Riotorto por Riotorcido

Pedrafita do Cebreiro por Piedrafita del Cebrero

Cospeito por Cospecho

Porto do Son por Puerto del Sonido

Ortigueira por Ortiguera

Cabanas por Cabañas

Oleiros por Alfareros

etc......

Así son os que nos gobernan hoxe, uns firmes defensores da convivencia das dúas linguas en Galicia. Non vos recorda esto a un tempo pasado onde a algúns lle deu por traducir o nome das nosas aldeas e vilas?

Miña queridísima Rosa Díez....para que falar se ti o dis todo

Viñeta de Pinto e Chinto para La Voz de Galicia

Orgullosos do noso, orgullosos do galego

Cando os escándalos se converten en algo cotiá

 Foto de Nacho Gómez para o xornal El País

O PSdeG na provincia de Ourense ven denunciando as políticas caciquís que o PP emprega na Deputación Provincial dende hai vinte anos, é dicir, dende que José Luis Baltar é presidente da Deputación.

Cando os socialistas e os nacionalistas poñiamos o grito no ceo porque na institución provincial só entraban a traballar cargos, familiares e axentes electorais  do Partido Popular, moita xente miraba cara outro lado.

É sabido por todas e todos que dende que se fusionou Centristas de Galicia (os da boina) e Alianza Popular (os do birrete) en Ourense sempre existiron dous Partidos Populares, pero uns tapábanlle os escándalos ós outros, porque así a todos lles ía ben. Pero non só os do birrete amparaban as prácticas caciquís de Baltar e os seus acólitos. Tamén algúns medios de comunicación lle poñían sordina a todas estas denuncias.

Entre uns e outros foron permitindo que pouco a pouco a provincia de Ourense lonxe de converxer co resto de España fora afondando máis nesa fenda que existe entre a nosa provincia e o resto do Estado.

Non foron poucas as veces nas  que nos sentiamos impotentes porque a nosa mensaxe de que outro modelo de provincia era posible, non chegaba á cidadanía. Había moita xente interesada en que só se escoitase esa frase tan manida de que “todos son iguais”, e como “todos son iguais” para que imos cambiar... que sigan os mesmos.

Pero agora de súpeto hai unha parte do Partido Popular e algúns medios de comunicación dos que antes estaban calados que lle poñen altofalantes as nosas denuncias e aveces incluso nos acusan de que facemos pouca oposición. É certo ese dito de que... as voltas que dá a vida.

Pois o certo é que o PSdeG de Ourense ven denunciando ano tras ano que unha Deputación que ten unha débeda que alcanza o 110% do seu orzamento, é dicir máis de 90 millóns de euros non é sostible. Tamén denuncia que unha Deputación na que a  inmensa maioría (e debería dicir inmensísima) dos seus traballadores leva na carteira o carné do PP non é un reflexo na sociedade ourensán. Así mesmo non é normal que nunha Deputación como a de Ourense se realicen 1600 contratos temporais en catro anos, nin tampouco é normal que a veces o número de traballadores ande ó redor dos 1100 (por certo, sempre en período pre-electoral).

Pero o máis curioso de todos estes casos é que mentres esto acontecía na Deputación de Ourense había un vicepresidente (dos do birrete) que era o que presidía toda sas mesas de contratación e que é agora un dos que denuncia todas estas cousas “raras”.

Pero é que no PP de Ourense acontecen moitas cousas “raras” como que acudan de compromisarios o seu congreso candidatos do BNG na últimas eleccións municipais no Concello de A Bola. Pero tamén é moi “raro” que vaian como compromisarios catro concelleiros (o alcalde de A Pobra de Trives e o ex-alcalde e tres concelleiros de Calvos de Randín) que segundo os comunicados oficias do PP estaban expulsados do partido por ser declarados tránsfugas pola Comisión de Seguimento do Pacto Antitrasfuguismo. Pero o que aínda é máis “raro” é que tanto Rajoy como Feijóo que enviaron observadores ó congreso ourensán permitiran que estas persoas votasen no proceso de elección do Presidente do PP de Ourense.

Nós seguiremos denunciando aínda que a algúns lles interese poñer a veces sordina e outras veces altofalante as nosas denuncias.

Pero hai unha cousa que está clara, hai outra forma de facer política, e nós apostamos por ela. Unha política na que todo o mundo teña as mesmas oportunidades, e nas que as mozas e os mozos non teñan que buscar traballo fora da nosa provincia porque non teñen no peto o carné do Partido Popular. Só falta que a sociedade aposte por este cambio e todas estas prácticas caciquís pasarán a formar parte da historia. Unha historia rancia que todos queremos esquecer.

Encontro Méndez Ferrín-José Luis Baltar, outra labazada na cara a Feijóo

Onte produciuse o encontro de Méndez Ferrín, afamado escritor galego e novo presidente da Real Academia Galega con José Luis Baltar, presidente da Deputación de Ourense e capitán xeral do exército da insurxencia galeguista do PP.

Baltar, que un dos mellores calificativos que o definen é o de ser "listo como un allo", aínda non deixou entrar a Ferrín pola porta, e sabendo das penurias económicas que padece a RAG e da nula axuda que recibe da Xunta, ofreceulle axulio a través da Deputación de Ourense.

Este feito podería parecer unha nimiedade ós ollos de moitos, pero é un golpe máis na liña de flotación do PP galego. É sabido de todos/as que as arcas da Deputación están case baleiras, e para poder ofrecer esta axuda, Baltar vai ter que quitar desas subvencións a dedo que lles da ós seus afíns e que tanto rédito político lles saca. Pero o presidente da Deputación de Ourense fai un "esforzo" con tal de darlle unha labazada máis a Núñez Feijóo e os seus socios "bilingueiros".

Non quitedes os ollos da provincia de Ourense nestes meses, porque cousas como estas van a suceder moitas.

O misterio das rebarbadoras de Ourense

Hoxe produciuse un misterio inexplicable na provincia de Ourense. As 9 da mañá abriron coma todos os días as ferreterías da provincia, e ó cabo dunha hora esgotáronse todos os modelos de rebarbadoras exitentes. Andan todos os ferreteiros coma tolos buscando novos modelos, pero parece que en canto lle chegan novas existencias ó cabo de media hora esgótanse de novo.

Podería axudar a esclarecer o misterio que hoxe, preto do mediodía, se viron descargar varias furgonetas con caixas de rebarbadoras na sede do PP.

Será esto a explicación ó misterio das rebarbadoras de Ourense?

O PP perde o seu propio congreso

Podería parecer que o titular está errado. Por que como un partido político vai perder o seu propio congreso. Eso é imposible. É imposible en calquera lugar de España e en calquera partido político menos en Ourense e no PP. Esto é así porque dentro do Partido Popular existen dous partidos dende 1991. E por eso os grandes perdedores do cónclave "popular" ourensano son o PP de Galicia e Núñez Feijóo.

Corrían os principios dos 90 cando Centristas de Galicia (o partido hexemónico por aquel entonces en Ourense) era quen de acadar o 32% dos votos nas municipais, mentres o PP non pasaba do 29%, e foi por aquelas cando ambos partidos se fusionaron.

Dende aqueles días segue aberta unha profunda fenda na dereita ourensán que lonxe de pecharse aínda afondou máis nestes días.

Nesta provincia no PP sempre houbo a dicotomía urbán-rural, boina-birrete, galeguistas-castelanistas, centristas de galicia-alianza popular. E esas etiquetas aínda perduran. A pesares de pasar case 20 anos e de ter chegado xente nova o PP, este partido segue a ser un grupo político dominado por xente de moita idade, e os que entran novos veñen aleccionados por un ou por outro sector rezumando odio contra os seus “compañeiros” de partido.

O caso é que tanto Rajoy como Feijóo molláronse neste proceso debido o seu posicionamento, quen aínda que non foi explícito, era de todos coñecido. E o problema que ten ó decantarse por unha ou outra opción e que podes gañar ou perder, e eles perderon estrepitosamente.

Esta é sen dúbida ningunha a primeira gran derrota de Feijóo, e venlle das mans dos seus "socios" políticos en Ourense, esa franquicia que o PP ten na provincia das Burgas, os da boina ou ex-Centristas de Galicia.

Baltar e a súa xente déronlle unha lección a todos os ex-alianza popular e a todos os novos acólitos desta dereita discípula desa nova dereita dos Rajoy, Aguirre, Camps e outras herbas, desa nova dereita sectaria e prepotente.

Que ninguén me malinterprete pensando que agora me acabo de converter nun baltarista. Pero hoxe por hoxe considero que o persoeiro político máis perigoso para o ben do noso País é o presidente da Xunta, Núñez Feijóo, e por extensión na provincia ourensán Rogelio Martínez e Jiménez Morán.

Pero esta guerra non rematou aquí coñecendo como actúa o presidente do PP de Galicia. Non lle será nada doado a Baltar Pumar, por non dicir case imposible, colocar ós seus nas candidaturas das vindeiras eleccións municipais, porque quen ten a última palabra neste proceso é o partido en Santiago de Compostela. Aquí si que poden volver a saltar chispas, como xa ten pasado outras veces. Aquí pode dar comezo outra guerra máis dentro da dereita galega. Eso se para aquelas seguen unidos.

Baltar Pumar sabe que el ten a 45 alcaldes por 15 de Feijóo, a 22 portavoces municipais por 10 de Feijóo, a 12 deputados provinciais por 2 de Feijóo, a 3 deputados autonómicos por 4 de Feijóo, a 1 senador por 2 de Feijóo e a 1 deputada nacional por outro de Feijóo.

Con estes números na man vai ter que se velar moito o PP do birrete para soprarlle o baltarismo en Ourense, porque saben que están baixo a eterna ameaza de dar un golpe en calquera momento. E ese golpe costa a Xunta de Galicia. Así que olliño co que se fai.

Durante uns anos a algúns enchíaselle a boca falando mal e demonizando os gobernos bipartitos como o anterior do PSdeG e o BNG na Xunta de Galicia, pero é que en Ourense levamos baixo un goberno bipartito durante toda a democracia o goberno do PP de Alianza Popular e o PP de Centristas de Galicia.

Creo que a partir de agora imos ver a un Núñez Feijóo que incluso lle terá que acabar facendo reverencias a Baltar pai e fillo.

E como o cortés non quita o valente quero darlle os meus parabéns a José Manuel Baltar e desexarlle que acerte nas súas decisións polo ben na nosa provincia.

Patético espectáculo do PP en Ourense

Viñeta de GOGUE para Xuventudes Socialistas de Ourense

Tíñame prometido a min mesmo non escribir nada sobre o congreso do PP de Ourense que se vai celebrar estes días. Fixérame esta proposición porque considero que deben ser unicamente os membros do Partido Popular os que opinen sobre este proceso.

Pero hoxe vou romper aquelo que me prometera a min mesmo, e vouno facer porque creo que o que están a facer estas persoas do PP transcende dende hai moito tempo ó meramente interno.

Hai tempo que un candidato apostou pola “Obamización” desta campaña, é dicir converter este proceso de primarias practicamente nun proceso electoral aberto a toda a cidadanía. Procurou acaparar todas as fotos, todas as portadas, todas as noticias ofrecendo grandilocuencias. Pero todo esto estase a volver na súa contra. Pensou ter a todos os medios de comunicación a súa beira, e hoxe por hoxe hai uns cantos que teñen aberta unha guerra particular contra el.

O outro candidato, o que saía como perdedor, empregou habilmente a varios medios de comunicación para botar lixo por riba dos do sector da boina, e está a saírlle ben, pero posiblemente esto se volva contra el e contra o seu partido.

Nestes días teño escoitado algunhas palabras sempre das súas bocas, e nunca das bocas dos adversarios políticos que son de xulgado.

Téñense dito que hai traizóns, manipulacións, roubo de votos, trampas, emprego de recursos públicos, compra de vontades, enchufismo de compromisarios, ... Pero casualmente esto non o dicimos os socialistas, estas verbas saen das bocas dos propios membros do PP.

É moi curioso ver estes días polas rúas de Ourense como algúns que antes eran amigos agora de torcen a cara ou cruzan de beirarrúa para non atoparse de fuciños cos seus piores inimigos.

Téñense pedido ata observadores porque uns non se fían dos outros neste proceso. Estes días polas rúas de Ourense a coña máis xeneralizada é falar de se xa se deixaron ver os cascos azuis da ONU polo arredor da sede do PP.

Pero voltando á seriedade, outra vez se abre a fenda que nunca supurou da dereita ourensana, esa da boina e do birrete, esa de Baltar e Feijóo, esa dos de Alianza Popular e Centristas de Galicia.

E esto, a pesar do que auguran algúns, non se cura con “Betadine”, aquí fan falla puntos de sutura porque a ferida é grande e moi fonda e o ambiente non é o propicio para que se faga unha costra.

O que aconteza o vindeiro día 30 é unha incógnita. Os baltaristas sempre pensaron que esto sería un camiño de rosas, e cada vez estase a facer máis costa arriba. Tan costa arriba que eu estou convencido que o que saía vencedor do congreso do PP vai a ser pola mínima, e pode ser calquera. Ademais sempre pendurará esa espada de Damocles sobre a cabeza do PP de se hai escisión do “centristas” ou se se volve a producir o peche no piso como xa fixeran aqueles apodados pola “bando do nene”.

De todos os xeitos, polo ben da provincia, que é polo que temos que loitar, espero que  remate pronto todo este espectáculo bochornoso. Pero auguro que vai a tardar moitos anos en deixar de supurar esta ferida que non estaba pechada e na que non parar de furgar estes días.

Atentos a como segue o espectáculo.

É moi urxente, precísase axuda

É o momento de dar a cara e rascarse o peto. Sen miramentos, agora non é o momento de dicir que ó mellor a axuda non chega para todos/as os/as haitianos.

Fai falta moita axuda e moi rápida. As imaxes díceno todo, un país totalmente debastado que tardará décadas en recuperarse, posiblemente ó redor de cen mil mortos.

Morte, dor, desesperación... esa é a realidade en Haití. E ti podes axudar a crear vida, consuelo, esperanza. Só tes que aportar a túa axuda a unha desta ONG's de confianza nalgún dos números de conta que se relacionan. Eu podo dicirche que levo anos colaborando con Solidariedade Internacional e que é unha ONG moi seria e en quen se pode confiar.

Gracias en nome dos habitantes de Haití, estaslle a facer un favor moi grande.

Toma de posesión de Laura Seara, nova directora do Instituto de la Mujer

Dende onte Laura Seara xa é a nova directora do Instituto de la Mujer logo de tomar posesión diante da ministra Bibiana Aído.

Laura Seara unha das máis acérrimas defensoras dos dereitos da muller, unha gran spocialista e unha defensora dos interes de Ourense alá onde estea farase cargo desta nova responsabilidade.

Os/as socialistas ourensáns botarémola de menos no día a día da política provincial e galega, pero o Goberno de España, o Instituto de la Mujer, e as mulleres en xeral sairán gañando con este nomeamento de unha loitadora incansable.

A guerra do PP en Ourense (campaña de XSO)

Parabéns e grazas o GaliciaConfidencial

Imaxino que todos/as os que soledes andar submerxidos na rede e vos interesan as novas de corte político que teñen que ver con Galicia coñecedes de sobra o GaliciaConfidencial, pois resulta que esta semana dita web deu un gran salto cuantitativo e cualitativo. Pasou de ser pouco máis de un blog a ser un xornal dixital en toda regra onde teñen cabida as novas, as opinións,foros, vídeos e enlaces con todas as opinións e sensibilidades políticas que se dan en Galicia, dende a dereita máis a dereita ata a esquerda máis a esquerda.

Por todo elo parabéns. Parabéns por medrar e por esta arriscada aposta de modernizarse e abrise á toda a sociedade. E digno de admiración que un espazo se abra a todo tipo de opinións.

Pero por outra banda tamén lle quero dar as grazas. Grazas por ter contado conmigo para poder colaborar nesta nova aposta dixital. De agora en diante contribuirei regularmente coas miñas opinións a que o Galicia Confidencial sexa un foro de comunicación e opinión plural.

Grazas pola invitación Xurxo.

Feijóo perde poder en Ourense e os ourensáns perdemos oportunidades.

Vaise Baltar, deixa a presidencia do Partido Popular de Ourense. Case parece que non é certo, porque leva dicindo 18 anos que se vai e nunca se ía, pero desta vez a cousa parece ir en serio.

Hoxe o fácil  sería arremeter contra o PP e contra o seu proceso sucesorio na provincia de Ourense, pero non o quero facer. Os partidos políticos e as persoas que están o fronte delas teñen uns ciclos, e estes días en Ourense estamos asistindo ó final dun ciclo.

De José Luis Baltar poderanse dicir moitas cousas. Algúns falarán máis ben que mal del, e outros máis mal que ben. Pero case ninguén quedará sen opinar porque o Presidente do PP de Ourense marcou unha época polo seu xeito de ser e de gobernar.

Non vou ser eu quen se posicione sobre si me gusta máis José Lui Baltar, o seu fillo o candidato do sector do birrete que estes días sairá a luz, eu só quero poñer o foco en todo este proceso, que non só afecta o PP senón a todas e todos os ourensáns.

Baltar estivo xogando ó despiste dicindo que todos o querían a el, para deste xeito tardar máis tempo en aclarar o camiño e protexer o seu vástago. Rogelio Martínez (cabeza visible do sector do birrete), inimigo íntimo de Baltar actuou estes días sendo o altofalante de Feijóo para primeiro pedir unha xestora para levar o congreso (non se fían dos da boina), logo dixo que eles ían presentar candidato contra José Manuel Baltar, logo asegurou que apoiaba a Baltar pai (canto lle tivo que custar ter que dicir esto), e mañá a saber o que dirá.

Núñez Feijóo non quere que se presente o fillo de Baltar porque sabe que ten moitas posibilidades de gañar, grazas a seu pai, e para elo empregou estes días todas as armas o seu alcance para que continuase Baltar pai, como mal menor. Ata forzou a Rajoy a que chamase a Baltar pai para convencelo de seguir á fronte.

O perigo de que José Manuel se poña ó mando do PP en Ourense, para Núñez Feijóo, é que este aprenda controlar a provincia ó igual que José Luis Baltar, e deste xeito o PP do birrete nunca tería a máis mínima posibilidade de facerse co control da provincia. Ademais Baltar fillo xa ten amosado como emprega as súas armas cando puxo contra a parede a Fraga no mítico peche no piso das Lagoas de la “panda del nene”.

E mentres esto acontece, mentres Feijóo é incapaz de controlar o seu propio partido en Ourense, Rogelio Martínez só se adica a chamar os alcaldes para dicirlle que agora e el o que reparte os cartos, e que lle hai que facer caso. Por outra banda, Baltar non deixa de chamar os mesmos alcaldes para dicir que o que manda e el, e que o que empregou ós seus achegados pola provincia adiante lles está a pedir apoio. E os alcaldes todo o día co teléfono a orella. E Núñez Feijóo atento a todo o proceso de sucesión....pero e a provincia?, quen atende á provincia?

Ourense está a sofrer a crise, ó igual que outros territorios. Mentres tanto, noutras terras os políticos están a poñer toda a carne no asador para poder atallar este grave problema. Pero en Ourense Baltar, Martínez e Feijóo están sumidos nos problemas internos do Partido Popular inhibíndose dos problemas da provincia.

A reorganización municipal en Galicia

Mapa CRTVG

Hoxe volve estar de actualidade o eterno debate de se se debe abordar unha reorganización do mapa municipal en Galicia. Esto é por mor de que o Círculo de Empresarios de Galicia - Club Financiero de Vigo plantexou onte que Galicia debería pasar dos 315 concellos a non máis de 150.

O círculo de empresarios fai un estudio baseado case exclusivamente en aspectos económicos  e buscando a rendabilidade. Teño que dicir que tendo en conta estes criterios estou bastante preto das conclusións que se propoñen.

Ó meu parecer os concellos galegos poderían ser máis eficientes se cos mesmos orzamentos que manexan e prestando os mesmos servicios non tiveran tantas duplicidades como teñen a veces.

Dende esta óptica, vou poñer un exemplo. Tendo en conta que a comarca de Caldelas (historicamente, e non co Plan de comarcalización que levara adiante Precedo Ledo) esta abrangue os concellos de Parada de Sil, Castro Caldelas, Montederramo , A Teixeira, unha ampla parte do Concello de San Xoán de Río e case a metade de Chandrexa de Queixa. Ata hai uns anos para a recollida de lixo neste territorio, que afectaba a uns 4300 habitantes empregábanse seis camións distintos. Aínda que o territorio e amplo, esto podería rendabilidarse empregando tan só un par de vehículos.

Podería seguir poñendo exemplos e exemplos, pero non quero aburrir demasiado, só un máis. Neste territorio somos un total de 46 concelleiros, que como saberedes case ningún percibe un soldo do Concello, pero cada vez que imos a un pleno abóasenos unha indemnización (aproximadamente 50 €, depende do Concello). Se facedes contas e tendo en conta que temos como mínimo un pleno cada dous meses. Se facedes contas, ó final da lexislatura percibimos entre todos máis de 55.000 €.

A miña pregunta é, non serían suficientes 11 concelleiros en vez de 46 para rexir estes concellos?, non sería suficiente un secretario, en vez de seis?. Eu estou totalmente que esto sería positivo.

Pero por outra banda está o sentimento tan profundo que temos en Galicia (sobre todo en comarcais rurais como a miña) de amor á terra. temos un sentimento de pertenza moi arraigado, e contra esto é moi difícil loitar.

Por eso eu non creo que haxa que iniciar unha loita, senón máis ben un debate aberto onde non só opinemos os políticos. Fai falta oír falar ós empresarios, as asociacións, os agricultores, ós gandeiros, a todas e todos aqueles que dun xeito constructivo queiran facer aportacións sobre este debate.

Tamén hai que facer unha puntualización. Sempre tendemos a pensar (e posiblemente sexa polo descoñecemento que temos a como funcionan os concellos no resto de España) que o número de concellos en Galicia é excesivo fronte a outras rexións.

Compre apuntar que en Galicia hai 315 concellos divididos en catro provincias. É dicir, a media é de 79 concellos. En España hai 8111 concellos en 52 provincias, a media de municipios por provincia é de 160.

Mentres en Galicia a media de poboación por concello é 8900 habitantes, en España é de 5500.

Volvo ó principio, creo que sería sano que se abrise un debate sobre a reorganización municipal en Galicia, sen que estivese contaminado por intereses partidistas ou localistas. E tamén creo que sería san facer unha restructuración e unión de concellos, pero non os botemos as mans a cabeza alarmados pensando que o caso galego é unha excepción en España.

Se collemos un mapa podemos ver que en Castela-León, aragón ou a Comunidade Valenciana hai moitos concellos que non pasan do cento de habitantes, e incluso un bo número que non acada unha ducia. Eu non creo que eso sexa bo, pero que nos sirva como exemplo de que somos unha excepción.

E para rematar, non volvamos a caer no mesmo erro de que se deseñe dende unha oficina de Santiago de Compostela de por onde se ten que facer a división administrativa. Porque no borrador que presenta o Club Financiero de Vigo - Círuculo de Empresarios de Galicia volvo a ver os mesmos vicios de aquel plan de comarcalización levado a cabo por Precedo Ledo na Xunta de Galicia presidida por Fraga. Hai que baixar máis ó terreo, escoitar ás xentes e ver os sentimentos e os pareceres dos nosos veciños e veciñas.

Porque reorganización municipal SI, pero contando con todos/a, escoitando a todos/as e non indo en contra de ninguén.

Rectificar é de sabios.

Portada Público 09-12-04

A estas alturas imaxino que case todos/as estaredes informados das pretensións da Ministra de Cultura respecto da Lei de Economía Sostible.

Esta Lei que está a poñer en marcha o Goberno, pretende ser unha norma programática que incluirá un conxunto de leis que se desenvolverán posteriormente. Con ela afondase en múltiples aspectos da economía e pretende ser unha lei transversal que afcete á práctica totalidade da política.

Pero dentro desta Lei, vai incluído un apartado, proposto por Cultura ( epolo que eu sei sen consulta e negociación sin co sector, nin co PSOE, nin co Congreso), que entre outras cousas permitiría o peche dunha web sin ter que contar con autorización xudicial.

González-Sinde con esta proposta logrou a maior mobilización feita na rede na historia de España. E esta mobilización non estivo nin está politizada, é máis os máis firmes defensores de que non saia adiante non son nada sospeitosos de ser aliados da dereita.

Pero claro, o PP estaba á espera, e está aproveitando este desaguisado que montou a Ministra para intentar torpedear a Lei de Economía Sostible e todo por un párrafo.

Pero onte, o Presidente do Goberno foi taxante: "Si se ha interpretado como un cierre de espacios en la Red, ya digo de antemano que no, bajo ningún concepto. Aclararemos lo que haya que aclarar" 

Eu estou de acordo con que hai que compatibilizar a liberdade de expresión cos dereitos da propiedade intelectual. Pero do xeito que se pretendía caíase en moitos erros, indefinición e hasta desprotección.

Noraboa, Señor Presidente, rectificar é de sabios.

De todos os xeitos, eu apoio e comparto o Manifesto "En defensa dos dereitos fundamentais en internet"

Ante la inclusión en el Anteproyecto de Ley de Economía sostenible de modificaciones legislativas que afectan al libre ejercicio de las libertades de expresión, información y el derecho de acceso a la cultura a través de Internet, los periodistas, bloggers, usuarios, profesionales y creadores de internet manifestamos nuestra firme oposición al proyecto, y declaramos que…

1.- Los derechos de autor no pueden situarse por encima de los derechos fundamentales de los ciudadanos, como el derecho a la privacidad, a la seguridad, a la presunción de inocencia, a la tutela judicial efectiva y a la libertad de expresión.

2.- La suspensión de derechos fundamentales es y debe seguir siendo competencia exclusiva del poder judicial. Ni un cierre sin sentencia. Este anteproyecto, en contra de lo establecido en el artículo 20.5 de la Constitución, pone en manos de un órgano no judicial -un organismo dependiente del ministerio de Cultura-, la potestad de impedir a los ciudadanos españoles el acceso a cualquier página web.

3.- La nueva legislación creará inseguridad jurídica en todo el sector tecnológico español, perjudicando uno de los pocos campos de desarrollo y futuro de nuestra economía, entorpeciendo la creación de empresas, introduciendo trabas a la libre competencia y ralentizando su proyección internacional.

4.- La nueva legislación propuesta amenaza a los nuevos creadores y entorpece la creación cultural. Con Internet y los sucesivos avances tecnológicos se ha democratizado extraordinariamente la creación y emisión de contenidos de todo tipo, que ya no provienen prevalentemente de las industrias culturales tradicionales, sino de multitud de fuentes diferentes.

5.- Los autores, como todos los trabajadores, tienen derecho a vivir de su trabajo con nuevas ideas creativas, modelos de negocio y actividades asociadas a sus creaciones. Intentar sostener con cambios legislativos a una industria obsoleta que no sabe adaptarse a este nuevo entorno no es ni justo ni realista. Si su modelo de negocio se basaba en el control de las copias de las obras y en Internet no es posible sin vulnerar derechos fundamentales, deberían buscar otro modelo.

6.- Consideramos que las industrias culturales necesitan para sobrevivir alternativas modernas, eficaces, creíbles y asequibles y que se adecuen a los nuevos usos sociales, en lugar de limitaciones tan desproporcionadas como ineficaces para el fin que dicen perseguir.

7.- Internet debe funcionar de forma libre y sin interferencias políticas auspiciadas por sectores que pretenden perpetuar obsoletos modelos de negocio e imposibilitar que el saber humano siga siendo libre.

8.- Exigimos que el Gobierno garantice por ley la neutralidad de la Red en España, ante cualquier presión que pueda producirse, como marco para el desarrollo de una economía sostenible y realista de cara al futuro.

9.- Proponemos una verdadera reforma del derecho de propiedad intelectual orientada a su fin: devolver a la sociedad el conocimiento, promover el dominio público y limitar los abusos de las entidades gestoras.

10.- En democracia las leyes y sus modificaciones deben aprobarse tras el oportuno debate público y habiendo consultado previamente a todas las partes implicadas. No es de recibo que se realicen cambios legislativos que afectan a derechos fundamentales en una ley no orgánica y que versa sobre otra materia.

De minaretes e campanarios

Suiza é un país que me sorprende. É un país que me sorprende enormemente, para o bó e para o malo. Tiven oportunidade hai un ano de percorrela de cabo a rabo: Locarno, Gotthard, Altdorf, Luzern, Basel, Bern, Geneve, Zurich, Laussane, Schaffhausen, Kreuzlingen, Interlaken, Spiez, Thun, Lauterbrunnen, etc. e a verdade é que viñen maravillado. Tamén me chamou sempre moito a atención da historia, a relixión (luteranismo maioritariamente) e o sistema político helvético. Suiza sempre estivo no centro de todo, sen mollarse, e gracias a este posicionamento (que non comparto en moitísimos casos) souberon aproveitarse e beneficiarse do seu en múltiples cuestións.

Suiza, históricamente, sempre foi un país moi aberto cara os inmigrantes. Cando visitas calquera cidade podes atoparte con xente de todos os recunchos do planeta que foron hasta a Confederación Helvética en busca de traballo. A colonia galega é moi numerosa, e non hai máis que darse unha volta polas principais cidades para ver caixas de aforros galegas, restaurantes galegos, centros galegos, etc.

É un país moi heteroxéneo formado por 23 pleno cantóns e 6 semi-cantóns onde se falan catro linguas diferentes. Culturalmente, xeográficamente e políticamente son moi diferentes uns doutros. Pero sempre souberon atopar ese punto intermedio para chegar a entendementos.

As competencias dos gobernos cantonais son moi amplas. A autonomía cantonal é tan ampla que cada cantón ten a súa propia constitución, dun goberno autónomo, un parlamento e tribunais xudiciais propios.

A autonomía cantonal e os poderes de decisión son moi extensos. Un dos poderes máis importantes é a autonomía fiscal: os cantóns son soberanos en cuestións ficais e, ademáis, posúen a súa propia autoridade policial.

Pero duns anos cara aquí Suiza está a coller un rumbo un pouco errático influído pola forza que cobra o seu partido de ultranacionalista de extrema dereita UDC-SVP.

Neste post que escribín en outubro do 2007 podedes ver cal era a cartelería xenófoba que presentaban nas eleccións confederais. Este partido que ten unha gran presenza nos cantóns de fala alemana é un claro exemplo da política máis conservadora de Europa que rexeita todo aquelo que non sexa familia,  patria e tradición (pero entendido á vella usanza).

Os/as suizos recurren en múltiples ocasións a inicitaivas populares e a referéndums, en ocasións sobre temas moi serios e outras sobre custións máis banais.

Nesta última fin de semana celebrouse un sobre si poderían seguir proliferando os minaretes nas mezquitas levantadas en solo helvético (ata agora hai catro) é gañaron por ampla maoiría e contra todo pronóstico os promotores da prohibición.

Parello a este celebrábase outro referéndum sobre si Suiza debería seguir exportando armas de guerra a terceiros países, e os helvéticos deron un claro sí á proliferación e venda armamentística.

Preocupante, moi preocupante a deriva que está a tomar este país. Eu son un firme defensor de que dentro das escolas ou na administración pública non se faga ostentación da simboloxía relixiosa. Pero defendo esa postura, precisamente, porque creo que a relixión e a súa simboloxía debe de ter cabida nos centros relixiosos.

Deberían entón destruirse todos os campanarios que hai en Suiza? Eles respostarán que non porque Suiza é maioritariamente cristiana luterana. Pero, entón debería prohibirse que se erixira unha igrexa con espadana en solo turco ou marroquí? Se esto chegase a ocorrer todos/as os/as occidentais botariamos as mans á cabeza acusando ós/ás musulmáns de radicais e talibáns.

Abramos os ollos, nós estamos a facer o mesmo. E eu creo que os radicalismos só conducen a que os que non pensen coma nós se radicalicen máis. Suiza que sempre foi un país que se xactou por saber negociar e estar no medio de grandes polémicas internacionais agora toma un rumbo moi dubidoso.

Que nos lles extrañe que mañá países como Irán, Mauritania, Indonesia ou Exipto reclamen que a sede do COI, CCI (CNUCED/OMC), CINU, CNUCED, HCR, HCDH, UNRISD, UNITAR, UNIDIR, etc.. porque non consideran a Suiza un país neutral.

Fusión si, ou fusión non?

Nestes días estase a producir un debate crucial non só para a economía galega, senón para toda Galicia en xeral.

Dende hai bastante tempo estase a restructurar o panorama financieiro en España. Hai anos comezouse coa unión, asociación ou absorción duns bancos por outros. Tamén pasou o mesmo coas Caixas, pero nestes últimos meses, e sobre todo despois da crise que vivimos todos/as temos asumido que ou se redimensiona o panorma das caixas de aforros en España ou moitas delas están condenadas a languidecer ata morrer por inanición. 

O debate sobre a fusión das entidades financieiras sempre foi moi espinoso, pero moito máis no das caixas en concreto por mor da participación de entidades públicas como Concellos ou Deputacións.

Son moitos os intereses que se mesturan: políticos, financieiros, persoais e locais. E a min en todo este proceso de fusións hai unha que me preocupa por riba das demais por cuestións de cercanía e porque me interesa  o que pasa na miña terra. Estoume a referir a Caixa Galicia e Caixanova.

Teño que recoñecer que non son un experto en economía e polo tanto non estou capacitado para determinar se esta fusión sería boa no tocante o eido puramente financieiro. pero hai unhas determinadas posturas que me parecen inadmisibles en todo este proceso.

Parece que esto se está a converter nunha guerra para que os centros de poder de Caixanova e de Caixa Galicia non se desplacen de Vigo e de A Coruña respectivamente.

Hai quen enerbola a bandeira localista para reivindicar o seu poder, pero esquecen que ningunha das dúas caixas son patrimonio exclusivo destas dúas cidades. Non se pode pasar por alto que Caixanova é froito da unión das caixas de Vigo, Pontevedra e Ourense. Ademais Caixa Galicia é froito da unión das caixas de A Coruña, Lugo, Ferrol, Santiago de Compostela e as Caixas Rurais de A Coruña, Pontedevra e Ourense.

Señoras e señores banqueiros e políticos de A Coruña e Vigo, AS CAIXAS NON SON SÚAS, AS CAIXAS SON DE TODOS/AS OS/AS GALEGOS/AS. Creo que a ningún ourensán lle satisfizo cando Caixa Vigo absorveu a Caixa Ourense, pero creo que todos preferimos eso a que a nosa Caixa fose a parar ás mans dun grupo madrileño, catalán ou murciano, por poñer algúns exemplos.

Son consciente de que con esta fusión se van a destruir empregos en Galicia (ó igual que con calquera outra fusión), pero nestes casos hai que ver por riba dos interes particulares. Hai que mira ó interés xeral de Galicia e dos/as galegos/as.

Por todo elo é preferible que se produza unha fusión ou un SIP (sistema institucional de protección) entre as dúas caixas galegas a que Caixa Galicia acabe en mans dunha caixa madrileña e que Caixanova caia en no regazo dunha entidade mediterránea.

Logo todos/as botariamos as mans a cabeza, e nos culpariamos uns a outros/as por non ter sido capaces de reter ás caixas en Galicia. 

Miremos cara atrás e vexamos o que ten acontecido en Galicia con múltiples empresas punteiras de diversos sectores.

A min eme indiferente si a política das nosas caixas se decide en santiago de Compostela, en Vigo ou en A Coruña. O que xa non me daría igual é que se decidise en Valencia, Sevilla ou Madrid.

Sexamos capaces de perder todos/as un pouco para poder gañar moito.