Vivamos como galegos, versión New York

Séguenme a gustar estes anuncios de Gadis. Aquí vos deixo o "Vivamos como galegos", versión New York.

Escándalo no PP. Baltar ten que dimitir.

Baltar é un dos políticos máis "pillos" que coñezo e é moi difícil pillalo nun renuncio, aínda que facer fainos a diario. Pero desta vez meteu a pata hasta o fondo. Foi de viaxe oficial a Arxentina e Uruguai como Presidente da Deputación e adicouse a facer actos do Partido Popular, mezclando o institucional co partido.

No cumio dos seus desatinos non se lle ocorreu mellor idea que ó remate dun acto do PP, e no mesmo estrado, asinar un convenio de colaboración entre a Deputación de Ourense e o Fogar español do ancián.

Imaxino que desta vez presentará a súa demisión sen que ninguén lla teña que pedir.

Podedes ampliar a información no xornal El País.

Agora imos para o Pleno, que promete ser movidiño, e despois cóntovos.

Volven os malnacidos

Hoxe ETA volveu a atentar de novo. Pero coma sempre, máis pronto ou máis tarde, acabarán todos cos seus osos na cadea. Ó final danos materiais e heridos case todos leves, pero hoxe poderiamos volver a falar dunha grave desgracia.

Estou indignado

Teño que confesar que hoxe cando vin na prensa o que a Raíña Sofía opinaba sobre determinados temas de actualidade o primeiro que se me veu á cabeza foi colgar un post co título de ¿por que no te callas?.

Pero vou intentar ser un pouco comedido e non extenderme. Simplemente quero deixar unha pregunta no aire ¿está unha raiña para opinar sobre si a unión entre dous homosexuais é un matrimonio ou non?, ¿está unha raiña para opinar sobre o aborto?, ¿está unha unha raiña para opinar sobre a eutanasia?.

Son republicano confeso, aínda así teño a Sofía e Juan Carlos en boa consideración como persoas. Pero hoxe a raíña perdeu moitos puntos debido a súa frivolidade á hora de tratar temas moi seios e profundos e onde creo que ela non debe opinar. Para eso é a Raiña de todas e todos, segundo a Constitución.

Non se rompeu España, rompeuse o PP (e o que queda)

Lembrades cando Rajoy facía de pitonisa e repetía aquelo de "España se rompe" ata a saciedade. España rompíase por Galica, por Navarra, por Euskadi, por Cataluña... Ía quedar feita un andraxo e non a ía recoñecer ninguén. Había algúns que se adicaban a facer de altofalantes de Rajoy e non deixaban de saturarnos con aquelo da "Balcanización de España".

Pois coma sempre, o tempo pon a cada quen no seu lugar, resulta que España non se rompía, e non se rompeu. 

Eso si, o que se está a romper e o PP. O primeiro capítulo estase a escribir en Navarra. Xa non ten volta atrás. O PP liquida a alianza que tiña con UPN dende fai 17 anos.

Pero este non é o último paso. Xa veredes o que vai acontecer en Galicia logo das Eleccións Autonómicas, e máis concretamente na miña provincia, Ourense. Baltar quere despedirse da política con traca final, e acordádevos do que digo, antes dun ano hai refundación de aquel partido que aínda conservan no conxelador: centristas de Galicia. 

Só falta saber se se porá el á fronte ó principio ou deixará ó principiño que o comande.

Coma sempre, o tempo dirá...

As falacias do PP e Núñez Feijóo

Hai algúns que se sinten moi a gusto nesa teoría de que unha mentira repetida mil veces convértese nunha verdade. Un dos máis fieis seguidores desta máxima é Núñez Feijóo e o PP de Galicia.

Levan urdindo dende hai meses unha campaña de acoso e derribo contra o Executivo galego porque según eles viven instalados na riqueza, na abundancia e na opulencia. 

Xa hai un tempo dende o PPdeG acusaron a Touriño de irse de vacacións coa súa dona a costa do erario público. O Presidente presentou a documentación que acreditaba que os pagos os fixeran el do seu peto, e dende ese día, como por arte de maxia, ó PP xa nunca máis lle interesou o descanso estival de Emilio P. Touriño.

Hai un ano o Presidente da Xunta cambiou un dos coches do seu parque móbil por outro similar. Un coche bastante caro debido á blindaxe e máis medidas de seguridade que posúe, un coche similar ós de Fraga cando era presidente e ó dos demais presidentes das autonomías. Daquelas non lle interesou o tema ó PP, pero sacouno este días decindo que o coche se acababa de comprar en plena crise e que desbordaba luxo por todas as ventaniñas. Só lle faltou dicir que estaba forrado en ouro. Outra mentira máis, pero ó PP dalle igual.

Hai unha semana, unha deputada do PP acusa ó vicepresidente da Xunta de adicar poucos cartos a gastos sociais e de gastar moito en complementos de luxo para o seu coche. Para elo pon como exemplo a adquisición dunha neveira valorada en 6000 €. O vicepresidente ipso facto convida á prensa e a deputada a baixar ó coche e ensinar o maleteiro. A deputada por suposto non quere ir, só vai a prensa. Ábrese o maleteiro e... sorpresa, si que hai unha neveira, pero valorada en 85 € e comprada nuns grandes almacéns da capital galega. Por suposto a deputada non admitiu o seu erro.

A última de todas estas falacias é a xurdida en torno ó despacho de Touriño. Di Rueda, secretario xeral do PPdeG que se acaba de reformar e que as obras ascenderon a dous millóns de euros. A verdade é que as obras custaron 1,3 millóns de euros, leváronse a cabo en 2005 e serviron para reformar tres plantas de oficinas e sals de reunións. Por suposto, e unha vez máis, dende o PP non van a pedir disculpas por terlle mentido a todas e todos os galegos.

Como podedes ver dende o PPdeG están instalados na campaña "Difama que algo queda" de acoso e derribo contra a Xunta de Galicia e os seus dirixentes. Pero no PP deberían saber unha cousa os galegos e as galegas non somos tontos, e tanta mentira van a pagala nas urnas

Patxi López e o compromiso coa política 2.0

Patxi López convidounos esta fin de semana ó seu gran número de amigos a través do Facebook e tamén do seu blog a que lle plantexasemos preguntas e dúbidas ata o día 30. Comprométese, a que logo de agrupalas por temas, a contestalas e resolver as dúbidas que teñamos.

É esta unha gran empresa, xa que visto o éxito que ten a súa bitácora e a súa actividade nas redes sociais nas que participa, pódenlle chover cuestión por todos os lados.

Dende logo é loable esta iniciativa. Deberían tomar boa conta dela outros/as políticos/as relevantes que por falta de tempo non están en contacto ó suficiente coa xente. Esta é unha forma de mellorar o achegamentopermanente coa cidadanía.

Eu xa lle acabo de plantexar as miñas dúbidas, se vós queredes facer o mesmo achegádevos ata o seu blog.

Fotografía do Álbum de Patxi López no Facebook

Lembrádesvos do "paxaro" de Calvos de Randín?

Lembrádesvos do "paxaro" de Calvos de Randín?

Si, si... estou a referir ó ex-alcalde, Antonio Rodríguez, ese que me intentou agredir hai uns meses. Resulta que estes días está sendo xulgado en Ourense por una das moitas trapalladas que ten feito no seu Concello.

O fiscal pide 9 anos de inhabilitación especial para o emprego ou cargo público por un delicto de prevaricación.

Imos ver como remata a cousa, e xa vos irei contando.

Comeza a gran festa da fotografía en Ourense

Coa caída da folla e o nacemento dos chouparros chega a Ourense, de novo un ano máis, o Outono Fotográfico. Coma sempre estará organizado dende a Casa da Xuventude con Benito Losada á cabeza.

Esta mostra que xa está consolidada dentro do panorama fotográfico, tanto de Galicia como de España ten unha particularidade, durante preto de dous meses imos poder ver ducias e ducias de exposicións dende as galerías de máis renome ata os bares e as librerías máis pequenas da provincia. Vanse mesturas por uns días os fotógrafos máis recoñecidos cos amantes da cámara fotográfica máis noveis. Ese é o encanto do Outono Fotográfico.

Este ano van a expoñer dous caldelaos, Jorge Cacharrón e María X. Castro. Eu este ano non o farei. Levo dúas edicións de sequía, por falta de tempo. Pero teño que confesar que me volve a picar o gusaniño e teño algunhas ideas pola cabeza que ó mellor igual se poden ver colgadas dunha parede para o ano que ven.

Quedades todos/as invitados a disfrutar da gran festa da fotografía en Ourense.

Boas novas para a comarca de Trives e Caldelas

Esta está sendo unha gran semana para as comarcas de Trives e Caldelas. Hai uns días coñeciamos as liñas mestras dos orzamentos para o ano 2009, e neles veñen plasmadas varias inversións que viñamos reclamando os socialistas desta comarca.

Xa se contempla partida orzamentaria para o estudo da conexión de Trives coa N-120 e futura autovía e o estudo para a conexión de Trives con Valdeorras. Pero ademais, ven contemplado o estudo para arranxan a OU-536 que cruza a comarca de Trives e de Caldelas para comunicarnos con Ourense. Ademais xa veñen reflexados os cartos que faran falta nas próximas anualidades. Contémplase un total de 25,5 millóns de euros de inversión en tres anos, é dicir 4.242 millóns das antigas pesetas.

A todo esto temos que engadirlle que hoxe no Consello da Xunta aprobou a realización da concentración parcelaria nas parroquias de Vilamaior, O Burgo e Camba, dotada cun orzamento de 1,5 millóns de euros.

Unha boa semana para Trives e Caldelas.

Cumio de alcaldes socialistas ourensáns

Hoxe tivo lugar en Ourense un encontro cos alcaldes socialistas da provincia de Ourense.

Á reunión asistiron ademais do vicesecretario xeral do PSdeG-PSOE, Ricardo Varela, a secretaria de Organización, Mar Barcón, o secretario de Política Municipal da CENG, Xoaquín Fernández Leiceaga e o secretario provincial do PSdeG-PSOE en Ourense, Manuel Vázquez.

Alí estiveron case todos.

Eu comín con Blas, Eva e Víctor. A compañía excelente, e a comida exquisita. Non sei se Moas pensará ó mesmo ;)

Xa sabemos quen é o primo de Rajoy

Podería comezar dicindo aquelo de que: onte José María Aznar, ex-presidente do goberno, sorprendeunos cunhas declaracións nas que cargaba contra os valedores do ecoloxismo. Pero non, non podo comezar a sí, porque a min xa non me sorprende nada, absolutamente nada, das idioteces que di este señor.

Eu creo que máis dun elector, que hai uns anos lle de u o seu voto a Aznar nunhas eleccións estará na casa entonando aquelo de "Yo pecador me confieso".

Cando todos os científicos do Mundo,todos, absolutamnete todos, (outra cousa son algúns medios de comunicación) nos din, día tras día, que o fenómeno do cambio climático é real e de moita seriedade, ven o apóstol das grandes multinacionais contaminantes a dicir que é unha teoría "científicamente cuestionable". E todo esto desemboca nunha "nova relixión" dos que os seus abanderados son uns "enemigos da liberdade".

Aznar cuestiona ás conclusións de miás de 2.500 científicos que compoñen o Panel Intergubernamental do Cambio Climático (IPCC) da ONU.

Agora xa sabemos quen era o primo de Rajoy, aquel que o asesoraba en cuestións de cambio climático, e que facía que o Preisdente do PP afirmase que este tema "non era para tanto".

Fotografía tomada da web de PSOE Ibi.

Loito no teatro, loito no Ribeiro

Logotipo tomado da web Castilla y León Cultural

Onte finou en Ribadavia un dos puntais do teatro en Galicia e a alma mateter da Mostra Internacional de Teatro de Ribadavia. Foise Rubén García, un home que comezou con nada nas mans e fixo da capital do Ribeiro a capital do tetro de Galicia.

Cantas risas e bos momentos puiden pasar eu na MIT gracias ás programacións que el levou a cabo. Son moitos os recordos, pero hai dous que nunca esquecerei: unha representación de Río Bravo a cargo de Chévere, e a outra a compañía La Cubana facendo un espectáculo ideado só para representar en Ribadavia.

Rúben padecía unha esclerose lateral amiotrófica fodida como nos dixo na homenaxe que lle fixemos 500 socialistas no mes de abril en Santa Cruz de Arrabaldo, pero todos os días loitaba contra ela. Coa mobilidade moi reducida e sen poder falar (eso si que era fodido para el), foi levando tamén este ano a organización da MIT de Ribadavia. Pero no 2009, xusto cando se cumpren as bodas de prata, Rubén xa non estará. Pero para todos/as os/as que amamos o teatro, cada vez que entremos no castelo de Ribadavia e nos sentemos a ver unha obra, Rubén García estará alí.

Quo vadis, BNG?

Logotipo tomado da web de Xaime.net

Reproduzo literalmente artigo publicado hoxe no xornal, La Voz de Galicia, edicción de Ourense na sección Entre Puentes:

"El BNG de la capital (¡qué diferencia de proceder con el de otros concellos ourensanos en los que gobierna!) pretende llevar a cabo una concesión pública, por 40 años, otorgada sin concurso ni publicidad previa, a una empresa que no tiene oficina, que nunca trabajó en el sector y que se constituyó meses antes de esta operación. ¿Es esta la defensa de lo público que predica el BNG?"

E que conste que esto non o digo eu, díceo La Voz de Galicia. Eu o que si que digo é que lle comezo a ver algo extrano ó logotipo do BNG...

Se queredes saber máis do tema entrade aquí.

Eu síntome Ánxela Merkel

Non vos escandalicedes, non é que pase "ó outro lado". O do título simplemente ven a conto do pequeno desencontro que tiveron Merkel e Sarkozy estes últimos días.

Resulta que a chaceleira alemena presentou unha protesta por medio da embaixada xermana en Francia, pedíndolle ó presidente Sarkozy que non a bicara e non a sobara tanto.

Ó mellor o tema foi un pouco esaxerado e deúselle demasiada importancia, pero algunhas persoas non saben distinguir onde está esa liña imaxinaria que hai entre onde acaba a intimidade de un/a e onde comeza a do/a outro/a.

Din que Merkel é así porque é protestante e foi criada na Alemania Oriental, fronte a Sarkozy que é moito máis latino e "mediterráneo".

Eu creo que son, culturalmente falando, un pouco máis parecido a Sarkozy que a Merkel, debido ó legado cultural que herdamos dos nosos ancestros, pero neste tema aínda que a cultura inflúe moito, tamén ten moito que ver a forma de ser de cada quen.

Non estou con esto facendo un alegato a favor dos seres uraños. Simplemente dicir, que en moitas ocasións, non sabemos respectar ó espacio vital do noso interlocutor, eeso para algúns (coma min) resulta un pouquiño desagradable.

Polo resto, estou bastante alonxado ideoloxicamente tanto de Merkel coma de Sarkozy.

NOTA: (Engadido logo da primeira redacción do post). Leo agora que Ánxela Merkel desmite que existira a comentada queixa diplomática. Aínda así, eu sigo aproveitando para reclamar o dereito a ter un espazo vital sen ser violentado polos/as "tocóns" ou "sobóns". ;)

O fin de Islandia...?

Fotografía de Víctor Nuño

Está fin de semana adiqueille bastante tempo a ler sobre o caso islandés. Un país pequeno, alonxado dos centros de poder e con moi pouca poboación (300.000 habitantes aprox) que ocupaba hai anos os últimos postos no ránking de desenvolvemento en Europa.

Da noite para a mañá e de maneira case escandalosa pasou de ocupar os últimos lugares da táboa ós primeiros. Índice de calidade de vida magnífico, soldos moi elevados, impostos moi altos pero cunha oferta de servizos grandísima, índice de desemprego preto do cero, pasou dun Estado que aportaba emigrantes a un que acollía inmigrantes..., pero logo festas por todo o alto, compras compulsivas, gastos superfluos, préstamos, letras, pagos..... e de repente PLAF....batacazo impresionante.

O País colócase ó borde do abismo, case en quebra técnica. Sería moi longo explicar os porqués de todo esto e eu non son economista e non son experto nestes temas en absoluto, pero quixera deixarvos uns enlaces nos que poderedes afondar sobre este tema, son longos pero non son densos.

Creo que estas lecturas nos axudarán a compreder o porqué de todo esto e cara a onde podemos ir outros países se non lle poñemos couto a este neoliberalismo sen fronteiras.

Creo que o caso islandés é a primeira gfran chamada de atención ó Mundo, cal pode ser a seguinte se non se regulan os mercados?

O primeiro en caer.

O mercado islandés perde un 77% despois de tres días de peche pola crise.

Islandia afógase no seu xéiser.

Londres emprega a Lei antiterrorista para conxelar os bens islandeses.

Islandia nacionaliza o seu principal banco

Islandia nacionaliza a segunda entidade do País

O goberno de Islandia toma o control do segundo banco para evitar a bancarrota

A rebaixa da calificación de Islandia funde a bolsa

Adeus Jaime, adeus...

Foisenos o Jaime. Despois dunha longa enfermidade, hai unhas horas faleceu Jaime Garrido, un dos mellores socialistas que deu a nosa provincia.

O que fora alcalde de Trasmiras durante varias lexislaturas e un gran activista do socialismo e da defensa dos saharauis será enterrado o luns, día 20, as 17h no cemiterio do seu Trasmiras querido.

Non teño palabras para seguir escribindo dunha das persoas que máis nos ensinou a todos/as os/as socialistas ourensáns de como ser un político honrado e cuns ideais firmes.

Adeus Jaime, adeus... estarás sempre nos nosos corazóns.

Entrevista en Público de Escolar a Zapatero

Mañá no xornal Público sairá á luz a entrevista que hai uns días lle realizou Ignacio Escolar ó Presidente do Goberno, José Luis Rodríguez Zapatero. Recoméndovos que a leades

Xa hai gañadores no OUFF

Reproduzo a nota de prensa publicada por EFE sobre os gañadores do OUFF:

Largometraje basado en agresión real indigente Alemania gana festival 'Ouff'
El largometraje 'Weltstadt' ('Ciudad del Mundo') dirigido por Christian Klandt ganó el premio Calpurnia a la mejor película en la 13 edición del Festival de Ourense con una historia basada en la agresión real sufrida por un indigente golpeado y quemado por dos adolescentes alemanes, en la ciudad natal del director, informaron hoy los organizadores.El jurado del Festival de cine internacional de Ourense, 'Ouff', dio a conocer los ganadores de la edición número 13, en relación a la sección de largometrajes, indicó el portavoz Raúl Veiga.Explicó que la cinta alemana ha sido elegida como la mejor por considerarla un 'veraz cuadro de la disolución de los vínculos, y de la pérdida de referencias en la vida urbana actual, además de retratar una juventud vacía, la dimisión de los padres y el miedo y el 'descompromiso' de todos, caldo de cultivo para los comportamientos antisociales'.El director Klandt, explicó a Efe que nunca pensó que una historia tan local pudiese tener la aceptación que está cosechando en varios festivales.En la misma sección competitiva de largometrajes, Bruno de Almeida recibirá el premio al mejor director y el mismo Almeida obtuvo el premio al mejor guión compartido con Johnny Frey por la cinta 'The Lovebirds' ('Los enamorados') de Portugal.Además, la actriz uruguaya Roxana Blanco ha obtenido el premio a la mejor actriz por la película 'Matar a todos', dirigida por Esteban Shroeder; y Jakub Tolak el del mejor actor, por su papel en 'Outlanders' ('Extranjeros'), del británico Dominic Lees.La película 'El brindis', del chileno Shai Agosín, ha conseguido el premio del público del festival, mientras que 'The Crossword Monologues' ('Los monólogos de la encrucijada'), dirigida por el japonés Hideaki Kataoka, ha ganado el premio especial del jurado; y 'Bi An', una coproducción de Hong Kong y China dirigida por Zhang Yibai, una mención especial.El portavoz del jurado de cortometrajes, que este año fue el gallego Marcos Nine, indicó que el ganador ha sido 'Auf der Strecke' (En la línea), del alemán Reto Caffi, y el premio al mejor director lo ha conseguido Marcal Forés por su filme 'Friends Forever'.El galardón al mejor actor ha sido atribuido a Mateo Wansing por su intervención e la cinta alemana 'Robin', y el de la mejor actriz lo ha logrado Agata Kulesza por su papel en la producción polaca 'Kilka Prostych Slow' (Una par de palabras sencillas).Además, obtuvieron una Mención Especial el corto 'Tanuvallomás' (Declaracion) dirigida por el húngaro Peter Gothar y el premio del Público ha sido para 'Las piedras no flotan' dirigida por el argentino Fabián Cristóbal.En la sección de documentales, el portavoz del jurado fue el cineasta gallego Suso González, indicó que el gran premio al mejor película fue para 'Glorious Exit', dirigida por el suizo Kevin Merz, y el premio a la mejor dirección para la cineasta irlandesa Neasa Ní Chianáin por 'Fairytale of Kathmandu' (Cuento de hadas en Katmandú).Otro premio de esta sección, el de identidad y diversidad cultural, ha sido para Faramaz K-Rahber, director de 'Donkey in Lahore'.El jurado del festival, presidido por Jacqueline Pierreux, también seleccionó para los premios a la mejor cinta producida en Galicia o Portugal en cualquiera de las categorías competitivas, la película '1977', una animación dirigida por Peque Varela y, atribuyó mención especial para 'Europa 2007', cortometraje dirigido por el luso Pedro Caldas.El portavoz del jurado de animación, Manuel Meijide, indicó que el gran premio ha correspondido a 'Bernis Doll', dirigida por Yannn Jouette.En la sección 'Novos Media', el cineasta cubano Víctor Casaus, indicó que el jurado ha atribuido el gran premio de ese galardón a la cinta 'Derakhte Man' ('Mi árbol), dirigida por la iraní Sara Siadat Nejad, y una mención especial a 'Under construction', del francés Zhenchen Liu.La gala de clausura, en la que se entregarán los premios a los galardonados, comenzará a las 21:00 horas, y según los organizadores estarán presenten casi todos los premiados.

Tranquilidade (Nyugalom), maxistral película húngara

Remata o Ouff e eu asisto a miña última proxección no Festival. Ó final decidinme pola cinta húngara de Róbert Alfondi titulada Tranquilidade (Nyugalom), que se proxectaba dentro da sección Diálogo de xeracións.

Desgarrador drama de 108 m sobre a castración da personalidade dunha nai a un fillo. Unha película na que todo xira en torno ás mulleres: a nai, a moza, a amante, a prostituta, a irmá, a veciña,... pero na que o centro é Zalán Makranczi.

Unha interpretación extraordinaria deste último e de Dorottya Udvaros (no papel da súa nai), pero tamén un magnífico guión a compañado dunha boa fotografía e dunha gran banda sonora.

A historia xira en torno á vida dun a utor literario que intenta desesperadamente vivir a súa propia vida e namorarse, e que está baixo a sombra da súa nai, unha ex-actriz maníaco-depresiva, na época da decadencia do comunismo.

Quedeime cunha frase da película, nun dos momentos máis dramáticos da mesma que reflexa a crudeza da relación nai-fillo. A nai diríxese ó fillo e dille " É que o noso corazón...", ó que o fillo contesta con desgarro "Mamá, nós non temos corazón... mamá nós temos mocos, en vez de corazón"

Apuntade o título e se tedes ocasión non vola perdades.

Quen cho dixo...?

Reproduzo parte da sección Confidencial de hoxe do xornal ourensano La Región, o famoso Quen cho dixo...?

Cuálo es el despacho de alcaldía más grande de toda la provincia? Ese que mide 160 metros cuadrados y ha sido decorado por El Corte Inglés. -que no es la city sino Trives el que muestra semejante dispendio que, no por ser ya conocido, deja de asustar? -que como al actual alcalde, el pepero Luis Alvarez, le parecía demasiado espacio para él y poco para sus ediles de gobierno, han decidido todos ellos construir cinco nuevos despachos -uno para cada superconcejal- que serán decorados por un conocido establecimiento ourensano especializado en muebles de diseño vanguardista? -que, como es de rigor, serán los vecinos de Trives quienes, con sus impuestos, paguen las nuevas y fabulosas dependencias de sus políticos? Y menos mal que hay crisis.

Se é que hai sitios nos que son máis chulos que a pana raiada...

"Matar a todos", unha boa historia, unha boa película

Non teño moito tempo para escribir porque volvemos a ir de seguido a ver unhas das últimas proxeccións no Ouff (remata hoxe).

Onte apostamos por Matar a todos, a primeira coproducción uruguaio-argentino-chilena que ve a luz. Na sala estivemos acompañados polo seu director Esteban Schroeder e pola actriz principal Roxana Blanco que nos explicaron porque fixeron esta película e o seu contexto.

Deixo aquí unha breve sipnose para que saibades de que vai, e decirvos que ata o de agora foi do mellor que vin no Festival. Creo que esta película é unha firma candidata a acadar algún premio.

Como "pero" unha cousa, a baixísima calidade da cinta en canto a imaxe e son, xa que era en formato DVD. Incluso a cinta se chegou a parar varias veces. Xa lle teño escoitado a máis xente que pasa o mesmo con outras cintas. Así que, organizadores do Festival esto hai que correxilo.

Sipnose:

La abogada Julia Gudari investiga el secuestro en Uruguay de Berríos, un químico chileno reclamado por la justicia internacional por su vinculación con crímenes perpetrados por el régimen de Pinochet. Todo indica que los militares uruguayos retienen a Berríos para impedir que declare como testigo. Julia, que fue secuestrada y torturada durante la dictadura uruguaya, teme que su padre, el general retirado Gudari, esté involucrado en el caso Berríos, y su hermano, que también es militar, le niega información. En medio de la presión y las amenazas, Julia entiende que, si quiere acceder a la verdad, tendrá que revisar su pasado para sanar sus heridas y superar sus miedos.

Recoméndovos que se podedes vaiades a vela. E agora marchamos a correr para ir a ver outra, posiblemente Nyugalom (Tranquilidade) ou Boldog új élet (Feliz vida nova)

Nace a Galisfera

Levábase tempo enxendrando. De pai ten a José Luis Prieto e de nai a Blas García (aínda que parza raro, pero os avances da ciencia son así...). De padriños e madriñas somos case 60 amigos/as de corte progresista e que pululamos pola blogosfera galega dende hai tempo.

Esperemos que sobreviva moitos anos e que serva para o que foi creada: un punto de unión entre todas e todos os que andamos pola rede e que "coxeamos da mesma perna", da esquerda.

Se reunides os requisitos precisos non tedes máis que poñervos en contacto co webmaster e seredes benvidos o clube con moito gusto.

Larga vida á Galisfera.

...por certo, aínda está en beta...

Al Gore e Su

Estes días anda Susana Bayo (para min segue sendo Su) por Amsterdan con Al Gore. Xa vos teño falado dela e do seu blog Planeta Su nalgunha ocasión.

Susana, ourensana de adopción, é unha das dúas persoas da nosa provincia escollidas polo equipo de Al Gore para poder transmitir o seu proxecto mediante conferencias. Su é unha firme defensora do medio ambiente e coa que é moi interesante charlar e intercambiar opinións. Dende aquí darlle a miña noraboa e dicirlle que a ver se volta pronto para tomarnos unha cañita.

Visitade o seu blog.

"O outro" (El otro), puuuffff

Puuuuffff.....

Quédome con esta expresión, porque foi a que me saiu sin querer cando rematou a película. O outro (El otro) última película de Ariel Rotter incluída na sección de Perlas Inéditas do OUFF creo que se salva gracias á brillante interpretación de Julio Chávez.Pero esta cinta que recibiu o Gran Premio do Xurado en Berlín (xunto co Oso de Prata ó mellor actor), baixo o meu punto de vista está falta de ritmo e presenta unha gran incosistencia.

Ó sair do cine, intercambiei opinións con algunha outra xente.Precisamente eso que para min foi case un tedio, eses minutos e minutos sin decirme nada, para outras persoas foi o gran momento da película. Momentos que para eles invitan á reflexión sobre eses momentos na vida de case todos, que nos gustaría ser outro e desaparecer da nosa realidade.

Pero, que queredes que vos conte, a min pareceume simplemente un puuuuffff.....

De todas formas, invítovos a que a vexades e discutimos sobre ela.

Pedro Zerolo, todo forza

Aquí vos deixo o vídeo da intervención de onte, de Pedro Zerolo no Ateneo de Ourense. Logo de escoitalo, de compartir paseo con el, unha cea con moitos cambios de pareceres e unha copiña no Miudiño só podo dicir unha cousa del, canta forza e canto optimismo irradia.

É unha desas persoas coas que te podes pasar horas e horas falando porque é un pozo de sabiduría e un referente dentro deste novo socialismo que ven da man de Zapatero.

Xa de recollida para a casa paramos a facernos unhas fotiños (a calidade deixa bastante que desexar, Carballo o teu é escribir). E aquí estamos Miguel (o seu secretaio), eu, Lalo Gómez, a Leiteira, Pedro Zerolo, María Quintas e Laura Seara.

Cara a cara

Por fin, cara a cara... Onte reunímonos na sede do PSdeG-PSOE da Rúa do Pino en Santiago máis de 30 bloggers progresistas (outros 30 non poideron vir, pero están nesto tamén). Máis de tres decenas de homes e mulleres que nos seguíamos pola rede, pero nalgúns casos non nos coñeciamos cara a cara.

Estivemos intercambiando opinións sobre como coordenarnos e como ter máis visibilidade, entre outras cousas. E prometemos xuntarnos máis veces.

A raiz desta xuntanza está a nacer ó xerme dalgo grande... pero este segredo será desvelado nalgúns días.

Na foto estamos, de esquerda á dereita, Defín Feal, eu (Eladio Osorio), Blas García, Mar Barcón e José Manuel Lage. Pero por alí había outra moita xente como

José Luis Prieto, Loli Rodríguez, Tamara Canosa, Eva Tomé,Fidel Martín, Nel, Adriana Viz, Fran Martínez, Nacho Filgueiras, Javier Fariña, Enrique Barreiro, Julián Reina, Isa Lema, María Torres, Andrea Fernández, Lalo G. Rosales, Xabier Pita, Iván Puentes, Pedro Armas, Dani Casal, Enrique Vaqueiro, XSG, e seguro, seguro, seguro que me esquezo de moitos/as, pero perdoade... A memoria, as veces...

De todos hai un blog que hoxe se merece unha mención especial. É o de Eva Tomé, que naceu onte, e a verdade é que promete

" A princesa de Nebraska", unha pequena xoia.

Está visto que este ano o Ouff (Festival de Cine de Ourense) aposta por menos estrelas e máis cine de calidade.Veño de ver a miña segunda película da sección "Perlas inéditas" e, de verdade, había tempo que non disfrutaba tanto en Ourense por poder ver este tipo de películas na pantalla grande.

Hoxe tocoulle A princesa de Nebraska (Princess of Nebraska) de Wayne Wang, un director descoñecido para min, pero do que tomo boa nota (sobre todo logo de ter leído hoxe sobre el).

Non vos vou a destripar a película, xa que aínda a podedes ver ata o sábado no Festival, ou logo pola vosa conta. Pero algo teño que vos contar.

A película está baseada nun conto corto de Yiyun Li. Unha rapaza chinesa chega a San Francisco decidida a abortar, pero as experiencias personais que vai a vivir nas 24 horas que narra a película fanlle replantear a súa decisión e barallar múltiples posibilidades. Imos ver unha xeración que se relaciona co mundo exterior a través das mensaxes e grabacións de móbil. Non coñecemos case nada da rapaza, nin por que quedou preñada. Do inicio da historia non sabemos nada, só hai unha crítica superficial á política de fillo único chinesa e á censura dese país. Incluso ó final non se nos descubre cal é a súa decisión. Pero o tema do aborto non é o único tema espinoso que Wang trata na Princesa de Nebraska, a homosexualidade, a bisexualidade e aa prostitución, son outros dos condimentos desta película que crea polémica. Posiblemente o final sexa o momento máis emotivo da película: Todos eses metros de tela que ten a pantalla do cine cunha cor azul difuminada, a cara de Sasha ocupando só unha esquina (logo o seu corpo pequeno ocupando un reducido espazo no centro), un tema musical que fai vibrar, e ela soa. Soa, logo de tomar unha importante decisión, pero sempre soa.

Se podedes ide a vela. Creo que non vos deixará indiferentes.

Por certo, aínda non fun ver ningunha das películas que concursan coma longametraxes, pero case todas as persoas opinan que Ópium - egy elmebeteg no naplója (Opio - diario dunha tola) de János Szász (Hungría-Alemaña-R.U.) é do mellorciño que se ten visto por aquí. Creo que dentro do Festival xa non vamos ter máis oportunidades de vela, pero a ver se me logro facer con ela.

Non me fío.

Así pintan as cousas nas últimas enquisas do diario The New York Times: a Obama danlle 196 escanos fixos e 68 moi probables e a McCain 160 fixos e 25 moi probables. Para ser presidente dos EEUU necesítanse máis de 269 e Obama hoxe rondaría os 264.

En comicios anteriores acaba case sempre decidindo Florida, un Estado cunha volatilidade electoral bastate elevadae que aporta un gran número de escanos: 27. Entón desta vez podería volver a pasar o mesmo que en ocasións anteriores.

Pero agora pode que algún Estado pequeno sexa a clave, se se dera o caso dun acortamento de distancia entre McCain e Obama (que todo é posible). Entón Nevada ou Colorado, que só aportan 5 e 9 escanos respectivamente, poderían ser a chave do futuro presidente dos EE.UU.

Os Estados que, a día de hoxe, parecen ter menos claro a súa inclinación son Florida (27), Ohio (20), Carolina do Norte (15), Virginia (13), Colorado (9) e Nevada (5). Nas súas mans estará decidir o futuro da política de EEUU e, en moitas ocasións do Mundo enteiro.

Aínda que as tendencias parecen moi claras en favor do senador demócrata, Obama, para que sexa o próximo inquilino da Casa Branca, eu non me fío.

Lembro cando hai oito anos as famosas "papeletas mariposa" de Florida (que tardaron preto dun mes en recontalas) ll ederon a victoria a Bush nun proceso bastante confuso e moi prpopio dun estado en vías de desenvolvemento. Hai catro anos estivo a piques de reproducirse o mesmo problema (aquí como a distancia entre os aspirantes era maior non tivo tanta transcendencia), e desta vez vemos como moitos/as cidadáns non van poder exercer o seu dereito a voto por unha serie de problemas burocráticos.

Logo fálase con desprezo dos procesos electorais en lugares de Sudamérica, África ou Asia, pero que na primeira potencia mundial acontezan estas irregularidades non se pode permitir.

Pero que imos a facer nós?. Terán que ser lees quenes o corrixan. O pior de todo é que dependendo de que Presindente saia destes comicios non só lle vai influír ós EE.UU., senón tamén a todos/as nós.

Neste Mundo Globalizado case deberiamos ter dereito a votar nas eleccións americanas, non vos parece? ;)

A publicidade tamén pode favorecer á igualdade

Non sei se lembrades esta campaña publicitaria de PuntoMatic que saía non hai moito na televisión.

Ven de recibir o premio Crea Igualdad por ter contribuído dende a publicidade a crear igualdade. Os creativos foron Persan e Shackleton.

Pillados "in fraganti"

Comentaba na anterior entrada sobre Prométeme a película de Kusturika que fomos a ver onte. E ahí estamos, pillados in fraganti" no cine por Miguel Ángel, un dos gráficos de La Región.

Na primeira fila, e de dereita á esquerda Belén, eu, Juan Luis e Natalia. A do lado non sei quen é.

Prométeme - Kusturika

Onte asistimos Belén, Natalia Juan Luis e eu á por primeira vez este ano o Ouff (Festival de Cine de Ourense) e fomos ver Prométeme (Zavet) de Emir Kusturika, dentro da sección de Inédito en Ourense.

Hai que lle agradecer ó Ouff que achegue xoias do cine a Ourense que non pasaron polas salas da provincias debido ós poucos cines que hai e o seu estilo de só emitir películas comerciais.

Unha advertencia: esta é unha película para amantes de Kusturika. Absténganse non iniciados. Emir Kusturika, cineasta serbio archirecoñecido e premiado nos festivais de cine europeo e archireprobado polos máis "sabios" críticos de cine é un dos directores máis "especiais" que hai hoxe en día no panorama mundial. Hai están O tempo dos xitanos, Undreground, Gato negro - gato branco, A vida é unha miragre...

Non se pode ir ó cine pensando "Ten que me gustar. Está película ten que me gustar". Kusturika é tan especial fancendo as súas películas que á saída destas podedes atopar xente que vai abraiada coma outra que sae escandalizada.

A min particularmente gustoume máis Gato negro, gato branco ou A vida é unha miragre, pero Prométeme tamén está bastante ben.

Creo que na metraxe lle sobran minutos (120 m.) xa que hai algúns momentos (como o final) que se fan excesivamente largos e repetitivos. Polo resto o seu humor irreverente e crítico pon de volta e media ó seu país, a Europa, a EEUU, ás guerras e a política.

A música (feita esta vez polo seu fillo e non por el) sigue a mover a todo o cine das súas cadeiras. En canto a novidades, que ninguén busque ningunha, o director serbio sigue na mesma liña das súas últimas películas. Nese aspecto non aporta nada novo.

Convídovos a que vos pasedes polo blog Sin pelos en la lengua onde entre outras moitas críticas de cine, Óscar Martínez fai a seguinte sobre Prométeme.

"El 11 de julio llega a nuestras pantallasZavet, traducida aquí como Prométeme, la nueva película del cineasta (y compositor) serbio Emir Kusturica.

Protagonizada por Marija Petronijevic, Uros Milovanovic, Ljiljana Blagojevic, Aleksandar Bercek, Kosanka Djekic, Miki Manojilovic, Stribor Kusturica y Vladan Milojevic, Prométeme cuenta la historia de Tsane, un joven que vive con su abuelo y su vaca, Cvetka, en la remota cima de una montaña. Exceptuando a su vecina, la profesora, ellos son los únicos habitantes del pueblo. Un día, el abuelo de Tsane le dice al chico que se está muriendo, y le hace prometer que irá al otro lado de las tres montañas, a la ciudad más próxima, y venderá su vaca en el mercado. Con el dinero tendrá que comprar un icono religioso, después algo que él realmente quiera y, finalmente, deberá encontrar una esposa para traer a casa.

Sin duda alguna, Emir Kusturika es uno de los cineastas más personales del panorama cinematográfico actual. Títulos tan maravillosos como Gato negro, gato blanco, Underground, Papá está en viaje de negocios o El tiempo de los gitanos le han valido tanto dos Palmas de Oro como un reconocimiento de carácter internacional.

Como viene siendo habitual en su filmografía, Prométeme es una fábula tremendamente positiva repleta de personajes únicos que retrata a su particular modo la vida y los diferentes cambios que han acontecido en la castigada región de los Balcanes, en un revisionismo histórico cuyo máximo exponente sería, sin duda alguna, Underground; de este modo, ese excentrico sentido del humor del serbio, además de sus folclóricas bandas sonoras y su imponente puesta en escena con una fotografía repleta de colorido, vuelven a ser capitales enProméteme, una película que, a pesar de no innovar en exceso el registro del cineasta, continúa siendo una maravillosa muestra de buen cine.

En esta ocasión, la historia de Tsane sirve de excusa a su director para ofrecernos una metáfora sobre una Serbia que se encuentra a las puertas de ingresar en la Unión Europea, donde campo y ciudad adoptan aires simbólicos para contrastar tradición y evolución. Para Kusturica, dicha evolución adopta en primera instancia un cariz gris, corrupto y descarnado, carente de escrúpulos y principios representado por una suerte de mafia de baja estopa, en clara contraposición al luminoso mundo rural, inocente y honesto, virtuoso y humilde, además de presentarse como un último baluarte en defensa de la tradición y, por ende, de la propia identidad nacional.

De este modo, el éxodo de Tsane resulta, como no podía ser de otro modo, un viaje iniciático hacia la europeización, hacia un nuevo futuro repleto de amenazas físicas y, sobretodo, éticas, en el que su protagonista se cruzará con todo tipo de estrafalarios personajes, típicos en la filmografía de Kusturika pero no por ello menos empáticos o poliédricos, en un alocado cuento a ritmo de orquesta pachanguera que inevitablemente concluirá de un modo terriblemente positivo. Por contra, puede que Prométeme sea una de las películas menos reflexivas y más abiertamente cómicas de Kusturica junto a Gato negro, gato blanco, si bien dicha ligereza contextual no desmerece en lo más mínimo a un metraje tan brillante como hilarante.

Por el camino, nos encontramos con un metraje tan largo como endiablado, situaciones surrealistas, humor por doquier a cargo de unos peculiares personajes de claros rasgos fellinianos, y una fotografía repleta de colorido, característico recurso del cineasta serbio a la hora de enfatizar el preponderante carácter folclórico de sus películas.

Le doy un 8 sobre 10."

A Xuntanza de Bloggers Socialistas ten imaxe

Hai dous días publicaba unha reseña convidándovos a que asistísedes á Xuntanza de Bloggers Socialistas. daquelas aínda non había cartel do evento.

Aquí vos deixo a imaxe da xuntanza e sigo animándovos a que asistades. Se entrades no Blog de Blas García poderedes ver quenes foron confirmando a asistencia.

Vémonos o mércores en Santiago de Compostela.

O "coñazo" de Rajoy

"Somos una nación y el 12 de octubre debemos dejar constancia de que nos alegra".

"Mañana tengo el coñazo del desfile...en fin, un plan apasionante"

Non vos rompades moito a cabeza e debanedes moito intentando saber que patriota e que anti-sistema fixeron estas declaracións.

As dúas sairon da mesma boca, e entre elas só median un ano e un día. O tempo que Rajoy tardou en pasar dr ser o patriota máis grande de España a recoñecer que a el esto do día das Forzas Armadas non lle fai tilín.

Esta é unha mostra de como o PP utilizaba a todos/as os/as que cren en España como nación para que votaran ó seu partido e non o fixeran ó PSOE nas pasadas Eleccións Xerais. O PP era o partido dos patriotas, o PSOE o partido dos rompepatria. Por eso se poñía esa máscara de nacionalista español. Hoxe, xa vedes o patriota que é...

Non son eu un gran defensor das bandeiras, dos himnos e dos desfiles; de ningúns (non creo moito na simboloxía). Pero creo que hoxe Mariano Rajoy tería que deixar de facer filigranas e pedir disculpas en toda regra.

Hoxe no desfile foi a comidilla de todos/as os presentes. Eu sólo mirarlle á cara podía estarlle lendo o pensamento: Quen me mandaría a min abrir a boca...

O PP condena o franquismo "por error"

Antonte no Parlamento de Galicia os tres partidos representados PPdeG, PSdeG e BNG condenaron a dictadura franquista. Eu cando o vin case non o podía crer. Era a primeira vez. Pero hoxe todo volveu á realidade.

González Pons, en nome do PP asegurou que o seu partido viuse "forzado" polo PSdeG e BNG a condenar a dictadura.

Aquí está a noticia sobre o tema que aparece hoxe no Faro de Vigo.

E de paso, Senén Pousa, alcalde de Beade e íntimo amigo de Rogelio Martínez, alcalde de Arnoia e portavoz do PP da Deputación de Ourense, obsequianos con outra das súas lindezas a favor do franquismo. Mirade aquí.

Pedro Zerolo en Ourense

O vindeiro día 15, mércores, ás 20 h., Pedro Zerolo, Secretario de Movementos Sociais do PSOE acompañaranos nunha charla que terá lugar no Ateneo de Ourense.

Dita conferencia estase a organizar dende a Secretaría de Igualdade do PSdeG-PSOE, na que está á fronte Laura Seara.

Xuntanza de Bloggers Socialistas

O día 15 de outubros ás 16:30 terá lugar na Sede do Pino en Santiago de Compostela unha xuntaza de Bloggers Socialistas con Mar Barcón, Secretaria de Organización do PSdeG-PSOE.

Se cumpres os dous requisitos: ter un blog e ser socialista; e se queres asistir e aínda non che chegou a invitación podes poñerte en contacto conmigo ou con Blas García, que é quen está organizando esta xornada.