lunes, 30 de noviembre de 2009

Fusión si, ou fusión non?




Nestes días estase a producir un debate crucial non só para a economía galega, senón para toda Galicia en xeral.


Dende hai bastante tempo estase a restructurar o panorama financieiro en España. Hai anos comezouse coa unión, asociación ou absorción duns bancos por outros. Tamén pasou o mesmo coas Caixas, pero nestes últimos meses, e sobre todo despois da crise que vivimos todos/as temos asumido que ou se redimensiona o panorma das caixas de aforros en España ou moitas delas están condenadas a languidecer ata morrer por inanición. 


O debate sobre a fusión das entidades financieiras sempre foi moi espinoso, pero moito máis no das caixas en concreto por mor da participación de entidades públicas como Concellos ou Deputacións.


Son moitos os intereses que se mesturan: políticos, financieiros, persoais e locais. E a min en todo este proceso de fusións hai unha que me preocupa por riba das demais por cuestións de cercanía e porque me interesa  o que pasa na miña terra. Estoume a referir a Caixa Galicia e Caixanova.


Teño que recoñecer que non son un experto en economía e polo tanto non estou capacitado para determinar se esta fusión sería boa no tocante o eido puramente financieiro. pero hai unhas determinadas posturas que me parecen inadmisibles en todo este proceso.


Parece que esto se está a converter nunha guerra para que os centros de poder de Caixanova e de Caixa Galicia non se desplacen de Vigo e de A Coruña respectivamente.


Hai quen enerbola a bandeira localista para reivindicar o seu poder, pero esquecen que ningunha das dúas caixas son patrimonio exclusivo destas dúas cidades. Non se pode pasar por alto que Caixanova é froito da unión das caixas de Vigo, Pontevedra e Ourense. Ademais Caixa Galicia é froito da unión das caixas de A Coruña, Lugo, Ferrol, Santiago de Compostela e as Caixas Rurais de A Coruña, Pontedevra e Ourense.


Señoras e señores banqueiros e políticos de A Coruña e Vigo, AS CAIXAS NON SON SÚAS, AS CAIXAS SON DE TODOS/AS OS/AS GALEGOS/AS. Creo que a ningún ourensán lle satisfizo cando Caixa Vigo absorveu a Caixa Ourense, pero creo que todos preferimos eso a que a nosa Caixa fose a parar ás mans dun grupo madrileño, catalán ou murciano, por poñer algúns exemplos.


Son consciente de que con esta fusión se van a destruir empregos en Galicia (ó igual que con calquera outra fusión), pero nestes casos hai que ver por riba dos interes particulares. Hai que mira ó interés xeral de Galicia e dos/as galegos/as.


Por todo elo é preferible que se produza unha fusión ou un SIP (sistema institucional de protección) entre as dúas caixas galegas a que Caixa Galicia acabe en mans dunha caixa madrileña e que Caixanova caia en no regazo dunha entidade mediterránea.


Logo todos/as botariamos as mans a cabeza, e nos culpariamos uns a outros/as por non ter sido capaces de reter ás caixas en Galicia. 


Miremos cara atrás e vexamos o que ten acontecido en Galicia con múltiples empresas punteiras de diversos sectores.


A min eme indiferente si a política das nosas caixas se decide en santiago de Compostela, en Vigo ou en A Coruña. O que xa non me daría igual é que se decidise en Valencia, Sevilla ou Madrid.


Sexamos capaces de perder todos/as un pouco para poder gañar moito.




domingo, 29 de noviembre de 2009

Arrinca a nova "tempada" no PSdeG-PSOE de Ourense





Onte arrincou a nova “tempada política”  para os/as socialistas ourensáns. Despois de levar a cabo o I Congreso do PSdeG-PSOE de Ourense e elexir a executiva, este sábado tivemos a primeira “toma de contacto”.

Constituíuse a nova executiva, da que formo parte como Secretario de Acción Electoral, e fíxose unha análise e unha posta en común da actualidade e da actividade política.

Díxeno durante o congreso, onte na executiva e sigo repetindo, estou tremendamente orgulloso do equipo do que formo parte, porque sei que nel está unida a longa experiencia de moitas persoas coa savia nova doutras moitas que van a ser o futuro do socialismo nesta provincia.

Haberá altos e baixos como en todas as situacións desta vida, pero auguro un bonito futuro para o PSdeG desta provincia con este equipo.

Catro recomendacións fotográficas




Hai tempo que tiña pensado escribir sobre fotografía, pero por mor de distintas ocupacións fun deixando  este tema.

Hoxe estaba facendo un pouco de acopio e de memoria sobre as distintas cousas que vos quería contar e dinme conta de que eran moitas. Así que intentarei ser breve en cada unha delas para non facer esta entrada demasiado extensa.

Hai días que acheguei á cidade de A Coruña para poder ver e asistir a visita guiada da exposición de Ruth Matilda Anderson, unha mirada de antano. Unha exposición organizada por Caixa Galicia e que recorrerá as distintas cidades galegas pero non na súa versión completa, senón bastante reducida.

Ruth Matilda Anderson foi (entre outras moitas cousas) unha fotógrafa norteamericana que percorreu Galicia de cabo a rabo en dous viaxes entre o s anos 1924 e 1926.  Esta muller orixinaria de Nebraska realizou un proxecto para a Hispanic Society of America que consistiu en reunir un extensísimo arquivo fotográfico sobre diversos aspectos de Galicia: xentes, costumes, ritos, festas, traxes, trasportes, pesca, mar, labores, feiras e mercados, gandeiría, agricultura, cidades, vilas e aldeas, arquitectura, cultura, paisaxes, vestimenta, etc...






O arquivo que realizou Ruth Matilda foi moi extenso, e aínda que nas paredes do edificio de Caixa Galicia só se colgan unha escolma de catrocentas imaxes, esta non é a maior colección fotográfica da nosa terra anterior a Guerra Civil. Houbo outros fotógrafos galegos que teñen arquivos moito maiores, pero ben é certo que ningún deles é tan rico e variado como o da fotógrafa de Nebraska.

Se queredes afondar no coñecemento das nosas raíces non vos podedes perder esta mostra, e para o que non se poda achegar ata A Coruña hai que dicir que a Fundación Caixa Galicia publicou un libro que ademais de mostrar centos de imaxes nos dá a coñecer o diario relatando o día a día da man da fotógrafa.

Como anotación curiosa dicir para os/as caldelaos que hai varias fotografías da nosa bisbarra.






Outro dos temas que quería tratar é que dende hai días a cidade e a provincia de Ourense volvese a encher de ducias de exposicións de fotografía gracias ó Outono Fotográfico que se promove dende a Casa da Xuventude. Podería recomendarvos moitas mostras para visitar, pero voume centrar só nalgunhas.

Non se pode deixar de visitar a mostra do afamado fotógrafo ourensán Manuel Outumuro, na que fai un repaso polo retrato ó mundo dos “famosos”. Outra mostra digna de visitar é a colección promovida, coma todos os anos, pola empresaria da moda Purificación García, na que artistas noveis e máis experimentados fan un percorrido polo máis vangardista no mundo fotográfico. Fotógrafos de Natureza, con libro de moi boa calidade publicado, é o resultado do concurso anual Wildlife Photografer of The Year e está organizado pola BBC e o Museo de Historia Natural de Londres. Cada ano, esta mostra supérase, pero esta XXXV edición e digna de vela varias veces. Galicia en foco, unha asidua do Outono Fotográfico amosanos o mellor do fotoxornalismo galego deste ano, con imaxes de grandes amigos fotógrafos ourensanos. E para rematar recomendar a exposición en Clave de Do organizada dende o Ateneo Ourensano  pola boa amiga Isabel Salgado.




Nestes día saíu á luz un dos arquivos fotográficos máis importantes da Historia e que permanecía oculto sen terse coñecemento del. No transcurso na II Guerra Mundial as forzas aéreas británicas (RAF) realizaron máis de dez millóns de fotografías aéreas en voos de recoñecemento ou ataque a distintos obxectivos ou cidades europeas. Agora acaban de colgar na páxina web da TARA as primeiras 4.000 imaxes para que poidan ser consultadas por quen así o queira.

Ademais do seu incalculable valor histórico, tamén teñen un moi alto valor fotográfico e seguro que chaman a máis dun curioso para que teña coñecemento daquela época.




Como remate quero mostrar a miña ledicia pola recente adquisición polo Ministerio de Cultura do arquivo fotográfico de Agustí Centelles.

O Ministerio comproulle á familia do falecido fotógrafo valenciano o seu arquivo de 10.000 fotografías por 700.000 euros., a pesar de que a casa de subastas Christie’s ofertaba 850.000. Gracias a esta adquisición das imaxes do chamado “Robert Capa” español o Patrimonio Nacional poderá contar cun dos arquivos fotográficos máis exhaustivos da Guerra Civil española. A quen lle interese este tema e non queira gastar moitos cartos recoméndolle o libro da colección Photobolsillo de La Fábrica no que poderá coñecer algo máis sobre a obra deste fotógrafo e as penurias que tivo que pasar na postguerra por terse posicionado no bando republicano.



viernes, 27 de noviembre de 2009

Moción de censura por socialista, sindicalista e ecoloxista





Hoxe asistín a enésima moción de censura do PP contra un alcalde socialista en Galicia. Neste caso o Partido Popular soubo contar co apoio dos Independentes da Veiga que ata o de agora estaban a apoiar a Fernando Fernández, o alcalde socialista do corazón de Pena Trevinca.


Teño que dicir, que a diferencia doutras moitas mocións de censura, que neste caso o PP non se apoiou entránsfugas, senón nos edís de AEIVE, case todos relacionados en tempo coa dereita veiguesa.


É certo que esta moción de censura non incumple o pacto antitransfuguismo, como noutros moitos casos. E é certo que os independentes teñen un grupo propio e que poden cambiar o seu apoio. E así foi.


Pero o gracioso desta moción de censura é que como non daban atopado unha xuntificación á mesma baseárona en que o alcalde socialista Fernando Fernández, aínda que era un moi bó alcalde (concelleiros do PP e AEIVE dixit) era un socialista, un sindicalista e un ecoloxista.


Se estas eran as súas razóns para levar adiante a moción de censura, compre dicir que tiñan toda a razón do mundo. Eu que presumo de coñecer a Fernando Fernández e o seu equipo do PSdeG-PSOE na Veiga teño que dicir que SI, que teñen razón, que todos/as eles/as son uns verdairos/as SOCIALISTAS, SINDICALISTAS e ECOLOXISTAS. E que ademais deso son unhas grandísimas persoas e uns excelentes xestores.







Por eso e só por eso merecen pasar a oposición. Porque o que sí que é certo é que A Veiga estivo durante case tres anos fora dese palio que cheiraba a rancio de tantos anos de gobernos de dereita.


Espero, polo ben do Concello de A Veiga, que non se den moitos paos entre o alcalde Edesio Yáñez e o concelleiro García Mata. Porque espero equivocarme, pero creo que lle quedan moitos meses de turbulencias o PP veigués e a este Concello do oriente ourensano.


Espero poder volver (se non o fago antes) ó Concello da Veiga na vindeira toma de posesión como novo alcalde de Fernando Fernández en maio de 2011.



martes, 24 de noviembre de 2009

As fobias de La Voz de Galicia co PSOE e con Miguel Fidalgo



Dende hai moito tempo os/as socialistas da provincia de Ourense vimos soportando unha campaña de acoso e derribo dende a edición ourensana de La Voz de Galicia.


Creo que é lícita, e incluso moi sana, a crítica dende os medios de comunicación cara ós partidos políticos. Un xornal ou unha radio non só están para informar, senón tamén para opinar.


Pero cando se traspasa esta liña da información e da opinión para entrar no terreo da lama, do "todo vale", da mentira, da difamación e da manipulación, tanto o medio de comunicación como o xornalista que asina a noticia e máis quen a alenta ou supervisa perden toda a credibilidade como profesionais e como persoas.


Esto é o que está a acontecer nesta provincia con José Manuel Rubín (delegado de La voz de Galicia en Ourense) e con Miguel Ascón (xornalista encargado de política nesta provincia). O xornalismo non é ensañarse cunha persoa porque esta non sexa manipulable por quen emprega a pluma e no xornalismo non se deberían exteriorizar as fobias persoais empregando ataques furibundos valéndose e abusando da capacidade que se ten de crear opinión polo mero feito de ser un traballador dun medio de comunicación.


Estes días estes dous xornalistas ourensanos adicáronse a manchar, enturbiar e entorpecer (para poder influir) un proceso interno dentro do PSdeG-PSOE ourensano errando sempre nas súas predicións de pitonisa. Pero o remate a todos estes desatinos produciuse o pasado domingo cando atacaron a Miguel Fidalgo, dunha forma nunca vista,polo que eles chaman o desastre do socialismo ourensano.


Falan de que o senador e anterior secretario de organización fora defenestrado. Ante esta sarta de mentiras compre dicir que Miguel Fidalgo foi o principal responsable xa que exercía as labores de acción electoral e organización (axudado por outros/as moitos) de que este partido pasase de ter trinta agrupacións municipais a máis de oitenta, de que se pasara de oito alcaldías a vintetrés, de que se renovaran cincuenta cabezas de lista nas municipais, etc... e todo esto sen facer o máis mínimo ruído e sen querer colgarse nunca ningunha medalla.


Se Miguel Fidalgo non está na actual executiva é porque é incompatible dentro do noso partido estar en dúa a vez. E el foi nomeado Secretario de Formación da executiva galega no último Congreso Nacional. O igual que el, non están tampouco Laura Seara, Mariló Cubillo, Pachi Vázquez, Miguel Bautista e Agustín Fernández, porque de estar calquera deles terían que dimitir da executiva nacional.


E certo que cometeu erros, pero exactamente igual que os cometemos todos/as. Só cometen erros os que traballan e arriscan.Pero o resultado da conta final é moi positivo. O que de verdade conozca este partido e mire cara atrás nunca vaticinaría que nun período tan curto de tempo estaría na situación que estamos. Pasamos de tres deputados provinciais a oito (a dous de arrebatarlle a maioría absoluta ó PP). Pasamos de tres deputados autonómicos a cinco (única provincia onde se subiu nas pasadas eleccións). Pasamos dun deputado no Congreso a dous (empatados co PP) sendo unha das cinco provincias españolas onde se subiu. O propio  Miguel Fidalgo convertiuse no senador socialista máis votado na historia en Ourense.


Miguel Fidalgo, xunto con Pachi Vázquez poderían ter errado nalgunhas pequenas cousas, pero eles foron os verdadeiros artífices do rexurdir do socialismo ourensano. e algunha vez a historia llelo reconocerá.


Os meus parabéns para ámbolos dous por todo o que fixeron, e todo o que lles queda por facer por este Partido.

domingo, 22 de noviembre de 2009

A primeira Executiva do PSdeG-PSOE de Ourense



Aquí vos deixo quenes somos os que compoñemos a primeira executiva do PSdeG-PSOE de Ourense:



Francisco Rodríguez Fernández (Presidente)
Raúl Fernández Fernández (Secretaría Xeral)
Carmen Rodríguez Dacosta (Vicesecretaría)
Eladio Fernández Vázquez (Vicesecretaría)
María Quintas Álvarez (Secretaría de Organización)
Eladio Osorio Montenegro (Secretaría de Acción Electoral)
José Arcos Álvarez (Secretaría de Política Municipal)
María asunción Rivero Hermido (Secretaría de Políticas Sociais)
José Luis Pérez García (Secretaría de Relacións Institucionais)
Elvira Lama Fernández (Secretaría de Sectores Productivos)
Luis Fernández Gudiña (Secretaría de Educación)
Antonia Álvarez Veiga (Secretaría de Formación)
Marcos Blanco Jorge (Secretaría de Cultura e Patrimonio)
Patricia Nogueira Cibeira (Secretaría de Igualdade)
Enrique Barreiro Alonso (Secretaría de Innovación e Novas Tecnoloxías)
Marta González Pérez (Secretaría de Movementos Sociais)
Amancio Díaz Jiménez (Secretaría de Deporte)
Jesús Fernández Mouco (Secretaría de Emigración)
Beatriz López Varela (Secretaría de Emprego)
Sandra Álvarez Rodríguez (Secretaría de Medio Rural)
Celso López Fernández (Secretaría de Infraestructuras e Ordenación do Territorio)
María Victoria Mourenza Doforno (Secretaría de Estudios e Programas)
Alberto Fidalgo Francisco (Secretaría de Sanidade)
Antía García Fernández (Secretaría de Economía)
José Benito Reza Rodríguez (Secretaría de Medio Ambiente)
Francisco Magide Bizarro (Secretaría executiva)
Alva Dorado Álvarez (Secretaría executiva)
Irene Dacal Feijóo (Secretaría executiva)
Pablo Xavier López Vidal (Secretaría executiva)
Susana Bayo Besteiro (Secretaría executiva)
José Lamela Bautista (Secretaría executiva)

Facendo Historia no socialismo ourensán





Pode que algén lle pareza moi pretencioso o titular desta entrada, pero esta é a realidade. O Partido Socialista, un dos partidos políticos de España con máis anos de historia, 130 para ser exactos, acaba de escribir unha páxina moi importante da súa biografía nesta provincia.


Por primeira vez nestes 130 anos, os/as socialistas ourensanos/as imos ter unha estructura provincial nacida dun congreso.


Onte tiña lugar no Conservatorio de Música de Ourense, na rúa Pablo Iglesias (menuda casualidade) o I Congreso Provincial do PSdeG-PSOE, no que saiu elexido con case o 90% de apoio Raúl Fernández.


Raúl é un mítico do socialismo ourensán, alcalde do Concello de Castrelo do Val dende 1987 deixou o bastón de mando no ano 2005 para asumir a Delegación da Consellería de Política Territorial en Ourense.


Foi un dos nomes que sempre sonou para asumir este cargo, pero non deu o paso definitivo ata tres días antes do Congreso, por diferentes motivos.


Dende que confirmou que el aspiraría á Secretaria Provincial foron 72 horas frenéticas de múltiples contactos, nas que un reducido número de persoas estivemos ó seu carón botándolle unha man para que todo o proceso resultara o máis satisfactorio posible, pero claro, con tan pouco tempo nunca se pode chegar a todos/as os/as compañeiros/as.


Por eso, un dos retos que asumiu foi que no prazo de tempo máis breve posible recorrerá os 92 concellos da provincia reuníndose cos afiliados/as e militantes para escoitalos a todos/as.


A segunda parte do Congreso é na que se elixe a executiva. Aquí teño que dicir que contei coa confianza do novo Secretario Provincial para levar unha das encomendas máis sensibles dos vindeiros anos que é ser o responsable da área de acción electoral.






Posiblemente se poderían facer ducias de executivas nas que estiveran centos de socialistas de Ourense moi preparados, pero nunca hai cabida para todos/as.


Raúl Fernández escolleu un equipo de trinta e dous homes e mulleres que imos dar todo o mellor de nós para que o socialismo se consolide e vance na provincia de Ourense.


Non podo rematar este post sen facer mención ós principais artífices do despegue do PSOE en Ourense nos últimos anos que foron Pachi Vaázquez e Miguel Fidalgo, que acadaron sacar ó noso partido das loitas fraticidas e do pelotón de cola para lograr os momentos máis dulces do socialismo na nosa provincia. E como non, facer unha mención a Eladio Fernández, o último secretario provincial que foi quen de levar as riendas deste partidos nos últimos meses.


A nota tráxica deste día, foi o falecemento en accidente de circulación de Félix Redondo Ruiz, chófer de Leire Pajín. Regresaba para Madrid, logo de deixar no aeroporto de Vigo a nosa Secretaria de Organización, e perdeu a vida na estrada á altura da Gudiña.




jueves, 12 de noviembre de 2009

Que deus nos pille confesados





Veta modificada a partir dunha extraída do blog Loburromasque.


A última cruzada destes iluminados que din falar en nome de Deus, os bispos, ten tintes de ser un capítulo máis do serial ó que nos teñen abonados dende que en España non goberna o Partido popular.


Di o portavoz dos prelados que o que apoie, vote ou promova a nova lei está en pecado mortal público e non pode ser admitido á comunión. Ademais advirte que quitar a vida a un ser humano é contradictorio coa fe católica e que quen contribúa a ela está en herexía e quedará excomulgado.


Volven a asustar ós crentes como na Idade Media con que o demo os perseguirá en vida e en morte.


E eu pregúntome tamén van excomulgar aqueles que están a favor de investigar con células nai para salvar vidas, e aqueles que están a favor da eutanasia para aliviarlle sofremento ós enfermos terminais, e aqueles que viven xuntos sen estar casados, e aqueles que manteñen relacións sexuais antes do matrimonio, e aqueles que empregan métodos anticonceptivos?


Van excomulgalos a todos?




martes, 10 de noviembre de 2009

Por unha vez na vida estou de acordo con Aznar



Estou preocupado, moi preocupado, tremendamente preocupado. Acabo de ler unhas declaracións de Aznar e resulta que estou totalmente de acordo con el.


Non sei que me pasa, pero creo que esta é unha das únicas veces (senón a única) que podo afirmar que penso igual que o lider do pensamenro neocon español.


Eu que me considero nas antípodas de este home, resulta que hoxe apaludo o que dí.


E que é o que dí Aznar para eu apaludilo?. Pois resulta que afirmou o seguinte:
"Los cargos de responsabilidad deben acreditar algo máis que a súa presunción de inocencia".


Pero eu imaxino que todos e todas coincidiremos en estar de acordo con tal aseveración. Entón por que Aznar fai estas declaracións?. Esto é todo un dardo cheo de veleno contra Rajoy por non ter dado un golpe na mesa con máis forza e moito antes contra Camps, Bárcenas etc... E como sempre un espaldarazo a Aguirre por ter botado das súas filas os dous deputados autonómicos implicados nos casos de corrupción do PP.




miércoles, 4 de noviembre de 2009

Nace Mil Xeitos de Ollar





Teño que recoñecer que levo moitísimo tempo de sequía bloguera, pero esto vai a rematar aquí. Por diversos motivos non estiven escribindo no meu blog de sempre. Andiven bastante liado intentando poñer orden nunha das miñas grandes afeccións. Pero coma sempre é imposible. Eu a orde e a fotografía somos incompatibles, así que seguirei volcado na fotografía desordenada.


Estiven subindo bastantes fotos o meu sitio de Panoramio que vos invito que visitedes.


Pero levaba moito tempo dándolle voltas a unha idea, por que non subir as miñas fotografías a un novo blog, en vez de  ter que andar sempre co encorsetado Panoramio?


Pois ahí está, amigos e amigas. Acaba de nacer MIL XEITOS DE OLLAR, o meu novo Fotoblog.


Antes non daba feito co meu blog e agora terei que dedicarme ós dous. Pero vou facer un esforzo. 


Só quero convidarvos a que vos dedes unha volta por MIL XEITOS DE OLLAR, un blog no que só se falará de fotografía, e que me dedes as vosas opinións.