Vota LAICO

Sei que non fago ben con esta entrada reclamando o voto para un partido en concreto cando aínda non comezou a campaña electoral. Pero quería darlle publicidade a este partido político de nova creación.

LAICO, Liga de Anacoretas de la Iglesia Católica de los Obispos, este é o novo partido que concurrirá as novas Eleccións Xerais de marzo de 2008. Aquí tedes a foto dos seus candidatos de retiro espiritual en Fátima para preparar o seu programa electoral.

Esto, que como podedes ver é unha broma, non o é tanto. Dende hai un tempo os bispos españois están a remexer na política española intentando segui coa súa cota de poder na sociedade e na política. Unha cota que cada día vai a menos. Hoxe desvélase nunha enquisa, que grazas a esa labor de achegamento cara a relaidade do día a día da nosa sociedade, a Igrexa Católica fai que xa non se bauticen o 43% dos cativos e cativas, que os sacramentos da comunión e da confirmación descendan en picado ano tras ano, que o 27% dos recén nados o fagan fora do matrimonio, que os matrimonios civís xa superen ós católicos en catro Comunidades, e todo esto mentres o 77% da poboación se segue a definir como católica.

Pois nada, a Igrexa xa só lle queda facer o que en Italia fai o cardenal Ruini, fundar un partido que estea en contra dos matrimoinios civís, os de parellas do mesmo sexo xa nin falr (a estes expulsalos do País), que estea en contra do aborto, do divorcio, da fecundación asistida, da eutanasia, da investigación con células estaminais, ... e ver en realidade cales son os apoios que lles brinda a sociedade española.

Eu alegraríame moito de que concorreran a uns comicios, por dúas cuestións. Primeiro, poder ver cal é en realidade a cantidade de xente que os respalda. E segundo, poder ver cal é a cantidade de votantes do PP, disfrazados de centristas, que apoiarían a un partido ultra-católico.

Dentro dun partido como o PP non poden ter cabida dende centristas e liberais a seudo fascistas e ultraconservadores. señores bispos fagan que os votantes quiten a súa máscara e acudas as urnas co seu partido ATEO xa.

Xenio e figura

José Miguel Monzón, licenciado en medicina e nacido en Madrid no ano 1955. Seguro que con este nome non sabedes de quen vós falo, pero si vós digo que se trata de "El Gran Wyoming" a inmensa maioría xa o coñecedes.

E a conto de que ven está entrada?, vós estaredes preguntando. Hai moito tempo que quería falar deste xenio e figura da comunicación e do espectáculo.

Hai moita xente que ten un libro de cabeceira na súa mesiña de noite do cal lee párrafos todas as noites. Coñezo xente que fai esto coa Biblia, co Quijote, con poemarios de Neruda ou Machado, con Sempre en Galiza ou incluso con Alicia no país das marabillas. Eu teño varios libros na miña mesiña, pero son libros que leo e logo van a estantería, nunca quedan para seguir lendo e sobrelendo. Agora mesmo por riba da miña mesiña teño a Divina Comedia, Anti-Moa e Hablemos de Dios, pero o acabar de leelos pasarán coma todos para a estantería correspondente.

Bueno pois agora acabo de decidir ter un "libro" de cabeceira. Pero máis que un libro vai a ser un conxunto de artigos que irei grapando, ou pegando, ou xuntado, ou que sei eu como facer... Os artigos do Gran Wyoming que publica, vaia a redundancia, no xornal Público.

Hoxe quero invitarvos a ler un, que creo que o pegarei cun pouco de cintacelo onde moitos de vos tendes colgado un Cristo clavado na cruz (non me tomedes esto a mal, nin como unha falta de respecto). Simplemente fago esto, porque este artigo define a miña Relixión ó pé da letra. Fago este artigo meu, porque é un reflexo fiel da miña maneira de pensar, punto por punto e coma por coma.

Agora xa só espero José Miguel Monzón funde unha nova relixión ou unha secta e irei abducido tras el ata o fin do Mundo. Aquí vós deixo un dos seus artigos e se o queredes seguir lendo mercado o xornal ou visitade o seu blog Asuntos&Cuestiones.

Se me ve el plumero

"Maldigo la poesía concebida como un lujo cultural por los neutrales, que lavándose las manos se desentienden y evaden”, decía Gabriel Celaya, poeta.
Algunos lectores me piden que sea neutral, ¿para qué? Quieren que sea otro. Pero, vamos a ver, ¿tengo cara de árbitro? Yo no soy objetivo, tengo una ideología y un sentido de la honradez que me inculcaron de niño, por eso me indignan las cosas que aquí escribo, y por eso no escribo lo que demandan mis detractores. Quieren que reparta a todo el mundo: para eso están los carteros. No, no soy igual que ellos. Es más, huyo de su bando aunque se vive mejor. ¡Ojalá tuviera una religión que me perdonara las fechorías con sólo desearlo! Es cómodo eso de que se limpie el historial de pecado con un gesto del confesor parecido al de los magos. A mí me lo hacían de pequeño y era cómodo, te dejaba nuevo, hasta que empecé a mentir en la confesión porque me daba vergüenza contarle a un señor metido en una cabina oscura si me tocaba el pito, o no, mientras me tenía abrazado. Me asustaba, en aquella circunstancia tan íntima, que el tema central de la conversación fuera, precisamente, el sexo, y los malos pensamientos que se pretendían evitar. El camino hacia el confesionario me hacía sentir como caperucita yendo a llevar la merienda a la abuela. Dejé de ir. Me forjé una moral propia, firme. En ella me mantengo. No soy neutral. No soy equidistante. Desconfío de los que declaran vivir en el centro. No existe, es un lugar de paso. Hay que insistir en ello: los que afirman que en política son todos iguales mienten. Tienen sus favoritos. Son como los que dicen que ven la telebasura casualmente, cuando hacen zapping. Se avergüenzan de ello. Les comprendo. Yo no soy neutral, así no tengo que mentir."