Outro logro do conservadurismo paranoide made in USA

EEUU califica os primeiros capítulos de Barrio Sésamo como "para adultos".
A calificación en Estados Unidos das primeiras tempadas de Barrio Sésamo como “para adultos” provocou estupor entre os que nada dañino atopan nos capítulos dun programa que nos entretivo e educou a tod@s de cativos. Este feito reflicte o estado de paranoia colectiva no que se atopa EE.UU. dende fai uns anos. En España, alguns fixéronse eco desta triste nova parodiando vídeos deste vello programa, como se pode ver na web Dosmanzanas.
Se queredes ampliar a nova entrade aquí:
http://www2.elplural.com/politica/detail.php?id=15791

Comparar é bo.

¿Non cres que comparar é bo?
Cando falan as cifras pouco máis hai que dicir. Bota unha ollada ó balance do último goberno de Aznar e comparao co goberno de Zapatero. Creo que pouco máis hai que dicir.

A opinión de Iñaki Gabilondo. Noticias 4, 21:00h Martes 20

A opinión de Iñaki Gabilondo sobre as manifestacións do 20-N.

Morreu o xenio

Morreu un dos máis grandes personaxes que ten dado a nosa cultura nos últimos anos, Fernando Fernán Gómez. Non pode mos dicir que este home era actor, nin director, nin escritor, nin... porque Fernando Fernán Gómez erao todo na cultura española.

Só por dar un breve repaso comentar que fora membro da Real Academia Española da Lingua, escribiu 11 novelas, 9 obras de teatro, 4 memorias, 2 libros de poesía, 9 ensaios, 2 libros infantís, 4 guións e 1 libro de relatos. Ademais dirixiu 27 películas e 4 series de televisión e participou como actor en 21 series e en 185 películas. Case nada, había anos que rodaba ata sete películas e aínda tiña tempo de dirixir outras e de escribir.

Pero aparte da cantidade, este xenio sempre será recordado por dúas cousas, polas súas interpretacións maxistrais e tamén polo seu "pronto". Foron sonadas algunhas reaccións de mala hostia que tiña.

Sempre será recordado por xeracións e xeracións de lectores, televidentes, cinéfilos e demais persoas.

Adeus xenio.

Nota: Caricatura de Vizcarra

Con Z de Zapatero

SeguridaZ, CompetitividaZ, ProsperidaZ, ResposabilidaZ, EstabilidaZ, SolidaridaZ, CalidaZ, SensibilidaZ, IgualdaZ, DignidaZ, VelocidaZ, EquidaZ, AccesibilidaZ, CalidaZ, ...

Cristina López Schlichting adica unha sección na COPE a como curar a homosexualidade

A locutora da COPE, Cristina López Schlichting adicou a última sección de Amor e Sexualidade do programa "La tarde con Cristina" a falar da homosexualidade e como persoas que se declaraban gais e lesbianas conseguiran "sair" dela superando os seus problemas para experimentar a heterosexualidade.

Entre outras moitas cousas, no programa falaron de que algunhas das causas para ser lesbiana eran a obesidade, haber tido unha nai moi guapa, etc.

A explicación poético-psicolóxica das sexólogas alude en todo momento, para apoiar os casos que presentan a "factores alterados" dirante a pubertade, "anomalías no desenvolvemento" e "feridas afectivas", chegando a asegurar que descubrirse como homosexual xera sofremento. Ademais asegúrase que as persoas de "tendencia homosexual" teñen problemas para "aceptar a diferencia", e que outros poden pensar de maneira diferente ou ser doutro partido político.

Bueno un cúmulo de lindezas feitas por un grupo de persoas que son incapaces de comprender que non todos somos iguais e que hai moitas personas que na súa sexualidade optan por camiños distintos ós que elas escolleron. Unhas irrespetuosas e unas irresponsables que pensan que o ter unha alcachofa diante poder asegurar o que queiran ( ou o que lles digasn os bispos) sen temor a ser discutidas.

Se queredes escoitar o audio completo non tedes máis que pinchar neste enlace, non ten desperdicio.

Ogallá saias desta, amigo

Hoxe atragantouseme o almorzo. Ó pouco de chegar ó traballo deronme por teléfono unha terrible nova: Toño, o novo alcalde de Manzaneda, sofrera un derramo cerebral.

José Antonio Núñez Domínguez concorreu a estas eleccións como cabeza de lista do BNG e saiu elexido alcalde cos tres votos nacionalistas e os dous dos socialistas, con Herminio Cereijo á cabeza.

Onte, logo de vir dun incendio, atopouse mal (pensaron que era unha conxestión), pero ingresáronno no Hospital de Valdeorras, e logotrasladárono ó Complexo Hospitalario de Ourense.

Tiven a oportunidade de coñecer a José Antonio nestas eleccións e falamos varias ocasións despois da toma de posesión.

Teño que dicir que é unha persona con moitas ganas de traballar polo seu concello e con gans de mudar o tipo de política que viña facendo por Manzaneda. Tamén teño que dicir que foi o alcalde nacionalista que máis me gustou polo seu trato humano e amable.

José Antio, ogallá te recuperes, porque Manzaneda precisa de xente coma ti. Unha forte aperta.

A pregunta do millón

Por que en España está perseguido e penalizado, e nos escandalizamos cando alguén publica na portada dunha revista satírica unha viñeta sobre os Príncipes, e sen embargo non perseguimos, nin penalizamos nin tan sequera nos escandalizamos cando os ultras, os fascistas, os golpistas e toda esa clase de xente celebra que España houbese estado baixo o réxime dun golpista de ultradereita?

Esa é a pregunta do millón.

Espero que a partir de agora sexa moito máis difícil poder ver concentrada a esta xente sen que a Xustiza actúe.

Porque imaxino que según algúns partidos políticos están sempre prestos, raudos e veloces a escandalizarse polas concentracións que realizan os afíns ós terroristas bascos, tamén estarán prestos, raudos e veloces a escandalizarse e denunciarán as concenmtracións de estes nostálxicos das piores épocas na nosa historia.

Por fin o fin...

Hoxe pode que por fin sexa o fin...

O fin?, preguntarédevos, o fin de que?

Pois o fin dunha infamia que se ven producindo ano tras ano por estas datas.

Os nostálxicos do réxime franquista veñen conmemorando todos os anos o pasamento do seu heroe particular, o golpista Francisco Franco.

Hai uns días acaba de aprobar o Congreso a Lei da Memoria Histórica, esa lei que non lle gusta nada á dereita española porque di que é unha lei que só vale para abrir unha fenda no noso País. Esta lei vai a servir para moitas cousas, e unha delas é para que no futuro nunca máis se poda conmemorar no Val dos Caídos o pasamento do dictador Franco.

A Lei da Memoria Histórica impide que o Val dos Caídos, ese gran soño que tivo Franco en vida, sirva para as celebracións do puñado de fascistas que queda en España. A partir de agora o monumento levantado con suor e sangue polo bando vencido na Guerra Civil servirá para honrar a todas as víctimas do franquismo e non para loar e alabar a un golpista xenocida que aínda hai algúns que añoran.

Cada día estou máis convencido da necesidade da posta en marcha da Lei da Memoria Histórica, aínda que só valia para esto, para poñer fin ás celebracións dos fascistas dun réxime que asasinou a moitos españois e que serviu para alonxarnos durante corenta anos dos avance do Mundo.

Como podemos ver na viñeta publicada por Manel no xornal Público, comézanlle a cair as plumas á galiña, ogallá pronto non quede ninguén que sinta nostálxia dunha época tan oscura do noso pasado

SOS galego

Onte caiu nas miñas mans un artigo de Luís Ventoso publicado no xornal La Voz de Galicia titulado SOS galego. Por falta de tempo tiven que leelo a presa e correndo. Pero hoxe volvín a retomalo e leelo con calma, xa que o día anterior quedara un pouco preocupado polo que alí dicía.

Vouno a reproducir integramente e logo volto a facer uns comentarios.

Na casa do 80% da xente que agora ten 40 anos falábase sempre en galego cando eles eran nenos. Pero a presión abafante da ditadura provocaba que nas cidades os pais empregasen a lingua do país e os fillos respondesen en castelán. Era o resultado da idea, gravada a lume polo réxime, de que en galego non había futuro: era -¡que erro!- o idioma dos pailáns.
¿Resultado daquela terrible imposición? A maioría dos fillos de galegofalantes sen unha ideoloxía forte e que viven en cidades acabaron convertendo o castelán na súa lingua real: aquela que empregan case todo o día, aquela na que fan o amor e as risas.
A presión foi tal que hoxe o galego, que é o maior patrimonio cultural de Galicia, vai camiño de converterse en 30 anos nunha lingua litúrxica. ¿Exemplos collidos da vida real? Aí van algúns:
-En moitas comidas de traballo con xente próxima á Administración o xantar comeza en galego, pero en canto corren dúas copas de viño, toda a mesa acaba falando en castelán. Uso litúrxico do galego.
-No medio rural, a reserva do noso tesouro, o proceso de castrapación está chegando ao nunca visto: a xente di «o meu hermano», «a miña mano», «fun pola noche». O galego convértese así nun spanglish deturpado.
-Nas cidades, que é onde se vai marcar o futuro do país, os rapaces escolarizados ao 50% en galego no recreo falan todos... en castelán.
-A lingua literaria dos escritores non conecta coa realidade lingüística do país, onde ninguén di «grazas», nin «plantexamento». E cando a maioría dos mariñeiros galegos pronuncian «polbo» non se refiren precisamente ao pulpo .
-Dous dos tres líderes políticos de Galicia falan moitísimo mellor o castelán que o galego, onde teñen problemas.
Resumindo: o corte dos 40 anos de Franco deixou ao galego tremendo. A lingua quedou parada nun universo rural e resucitou nun futuro que é ciencia ficción comparado co mundo da corte e o sacho. Urxe un plan (amigable e despolitizado) para darlle folgos ao idioma. ¿Quen o ten? Non se albisca e, ademais, por desgraza, é case imposible torcerlle a man á realidade da rúa.

Eu vai para tres anos que por motivos que non veñen ó caso trasladei a miña residencia de Castro Caldelas para Ourense. Aínda que con anterioridade tiña moita relación coa capital da provincia e era raro a semana que non estaba catro ou cinco días nela, nunca me parara a reflexionar nun fenómeno que se dá na cidade.

Considero que en Castro Caldelas, o igual que no rural ourensán ó redor dun 95% da poboación entende o galego, e ó redor dun 75 ou 85% empregano no día a día. Na cidade pódese observar que o galego é máis empregado nos barrios periféricos que no centro ou nas novas urbanizacións, e tamén se pode observar que practicamente ningún menor de 18 anos emprega o galego como lingua de relación coas demais persoas. E digo practicamente ninguén, porque na cidade cóntanse os casos de cativos que podemos atopar falando en lingua galega cos seus iguais.

Ten razón Luís Ventoso de que commpre un plan amigable e despolitizado para darlle folgos ó idioma. Hoxe estanse a impartir o 50% das clases na lingua do país, os nenos entenden, leen e son capaces de falar en galego (de lata) correctamente, pero logo non o fan.

Hai pais que botaban e botan as mans á cabeza cando se lles di que hai que empregar o galego na escola. Eles respostan... hai que estudar máis inglés e menos galego.

Pero señores, sexamos serios... que unha cousa non quita a outra. Na Suiza teñen tres idiomas e estúdanse outros tres e non pasa nada. Os cativos saben falalos todos. Non teñamos medo ó que non se lle debe ter, e ademais temos o grande privilaxio de ter un patrimonio cultural que outros territorios non teñen, axudemos a conservalo e a difundilo, que elo faranos máis ricos culturalmente, intelectualmente, etc...

Non somos máis que ninguén, pero a nosa lingua fainos diferentes e máis ricos.

Isabel San Sebastián me pone...

Como se soe dicir habitualmente, a min é que Isabel San Sebastián me pone...

Me pone..., pero me pone de mala hostia. Non sei se a soedes escoitar a cotío ou a ledes cando escribe no xornal "El Mundo".

Esta muller leva anos e anos insultándonos a todos os socialistas dicindo que alimentamos e amparamos á banda terrorista ETA (fai falta valor), e agora síntese agraviada por que José Luis Prieto no seu blog lle chama fascista.

Teño que recoñecer que a min non me gusta moito empregar este termo á lixeira, pero hoxe acudín o diccionario da "Real Academia de la Lengua Española" e na súa terceira acepción dí que é fascista aquela persoa que sexa excesivamente autoritaria.

Pois ben, eu dende aquí teño que dicir que Isabel San Sebastián non está moi lonxe de cumprir tal definición, polo tanto non debería de espantarse porque lle chamen así.

Sei que esto haberá a xente que non lle agrade pero a min paréceme que non está tan lonxe da realidade...

A min non me fallou...

Dende logo, a min non me fallou. Eso sí, queda moito por facer

Rescatar a memoria, honrar ás víctimas

Non acostumo a facer o que de seguido vou facer, pero sempre é bo ter algunha excepción. Hoxe quería falar da Lei de Memória Histórica, a raiz dunha crítica (moi constructiva, por certo) que Josef K. fai nunha entrada do venres 9 de novembro titulada "O 11-M e as verbas de Aznar seguen coleando", e non atopei mellor maneira de falar do tema que reproducindo integramente un artigo de Gaspar Llamazares Trigo, Presidente portavoz do Grupo de IU-ICV no Congreso.

Nel tamén verte unha serie de críticas sobre o PSOE, as cales non comparto, pero deixovolo aquí porque me parece dun gran interés.

“Francisco Franco, caudillo de España, debe de estar revolviéndose en su tumba”. Con esta frase comenzaba The Economist un artículo sobre la ley de Memoria Histórica. El Congreso, por fin, la aprobó con el apoyo de una amplia mayoría. Sólo el PP y ERC se han quedado fuera del acuerdo, por distintos motivos. Pero el camino hasta llegar aquí no ha sido de rosas.
En el debate de investidura de 2004 obtuvimos del presidente del Gobierno el compromiso de aprobar una ley de Memoria en la presente legislatura. Para respaldar nuestra propuesta, el Grupo Parlamentario de IU-ICV presentó ya aquel año su proposición de ley. Pasó el tiempo y hasta julio de 2006, cuando ya no tenía más remedio, el Gobierno no presentó su propuesta, tardía, descafeinada e injusta con las víctimas.
El Ejecutivo socialista partía de un planteamiento histórico erróneo, de una falsa equidistancia entre las “dos Españas”, al definir a la República legítima como un “bando” similar al de los golpistas que se sublevaron contra ella. El texto se limitaba a defender un concepto reducido a la memoria personal y familiar de cada individuo, exonerando al Estado de su responsabilidad de impulsar políticas públicas para la recuperación de la memoria democrática. Aquel proyecto inicial reconocía la supuesta legalidad de los tribunales represivos. Además, a las víctimas y a sus familiares que reclaman justicia y reparación les invertía la carga de la prueba y les forzaba a comparecer ante un Comité de Notables para demostrar que las ejecuciones, condenas y sanciones fueron injustas.
Sordo a las protestas y descontento de las víctimas, el PSOE dilató su tramitación por meros cálculos electorales y de oportunidad política. Existía un riesgo evidente de un nuevo cierre en falso, como ocurrió en la transición. Entonces se consideró que era demasiado pronto. Ahora, que demasiado tarde. En palabras de José Antonio Martín Pallín: “Más que una ley parecía un conjunto de paliativos, seguramente bienintencionados, pero desoladoramente ajenos a cualquiera de los valores que son el nervio de nuestra Constitución”.
A nosotros nos hubiese resultado más fácil encastillarnos en nuestra propuesta y acabar la legislatura sin aprobar la ley, arrojando sobre el PSOE la responsabilidad del fracaso. Pero al oportunismo electoral de algunos le pusimos el contrapunto de la responsabilidad histórica. Era ahora o nunca, pero no a cualquier precio.
Tras varios meses de incertidumbre, el acuerdo básico del pasado abril entre IU-ICV y el PSOE desbloqueó una ley que muchos ya daban por enterrada. Se le dio un vuelco total y el resultado está a la vista. Tal y como han reconocido observadores imparciales y analistas políticos, nunca un grupo tan pequeño ha influido tanto, arropado en el peso de nuestra rica memoria antifranquista y el de las organizaciones de la Memoria.
Estamos ante una ley histórica, la primera que condena tajantemente la última dictadura y anula las bases jurídicas de la represión. Destaca la derogación expresa de los bandos de guerra y de las normas dictadas bajo la dictadura desde julio de 1936 hasta 1975, manifiestamente represoras y contrarias a los derechos fundamentales. Su objetivo es doble: proclamar su formal expulsión del ordenamiento jurídico e impedir su invocación por cualquier autoridad administrativa y judicial. La ley declara la ilegitimidad de los tribunales franquistas y sus sentencias, es decir, su nulidad de hecho. Ello servirá como instrumento jurídico para quienes quieran utilizarla ante los tribunales en las reclamaciones de anulación de sentencias, sin que los jueces puedan invocar normas de la dictadura para rechazarlas. Por nuestra parte, además, pediremos al fiscal general del Estado que inicie de oficio los recursos de revisión de sentencias.
Del proyecto inicial del Gobierno hicimos desaparecer las referencias a los dos bandos y el Comité de Notables, y facilitar el acceso a la documentación de los archivos. Por primera vez en democracia se honra a colectivos de luchadores por la libertad que nunca habían sido reconocidos: los guerrilleros, el Cuerpo de Carabineros o los militares de la clandestina UMD, excluida de la Ley de Amnistía por temor al “ruido de sables”. También se proclama la injusticia que supuso el exilio y se reconoce el derecho de los exiliados y de sus descendientes directos a recuperar la nacionalidad española.
El Estado está obligado a garantizar que las víctimas sepultadas en cunetas y fosas comunes donde yacen en el anonimato sean identificadas y enterradas en los cementerios. La norma establece la responsabilidad de las instituciones sobre las exhumaciones, símbolos y archivos. Con la ley en la mano, los alcaldes podrán retirar los símbolos de la sublevación militar y la dictadura. El Valle de los Caídos ya no podrá ser escenario de actos de exaltación, aunque el PSOE –mediante un pacto con CiU y el apoyo del PP– descartó transformarlo en un espacio de explicación de la represión franquista.
Sin duda estamos ante una ley de reconocimiento, no de venganza. Los partidarios del silencio y el olvido también lo son de la impunidad. Se entiende que quienes, como Mayor Oreja, vivieron el franquismo con naturalidad y placidez no quieran remover el pasado. A la derecha no le interesa contar la historia como fue. Mientras el franquismo ensalzó y sacralizó a las víctimas de su propio bando, excluyó a los demócratas de la memoria pública de los españoles.
Asumir la herencia del pasado no es fácil, pero esta ley debe servir para promover la confianza, con la voluntad de reforzar la democracia asumiendo los errores y los horrores del pasado. Rescatar la memoria de aquellos lamentables episodios y honrar como se debe a las víctimas olvidadas ha de servir de lección para el presente y para el futuro de la democracia española.

Cinco anos despois do afundimento do Prestige

As veces Aznar, ten razón, pero só as veces..... (Viñeta de Manel Fontdevila publicada en Público o domingo 11 de novembro de 2007, quinto aniversario do afundimento do Prestige fronte ás costas galegas)

O cambio climático, Al Gore e a miña amiga Susana

A verdade é que tardei varios días en falarvos sobre este tema, pero ahí vai. Esta rapaza da foto é Susana Bayo Besteiro, unha boa amiga miña, natural de Guitiriz pero ourensana de adopción (creo que a esta adopción contribuiu moito Lalo G. Rosales). Vouvos contar parte da súa historia, que por certo sae publicada na edición de Ourense do xornal La Voz de Galicia do 11 de novembro. Susana é Física especializada en Atmósfera e Medio Ambiente, aínda que exerce como profesora de autoescola. Nestes días tivo a enorme honra de ser unha das 200 líderes invitadas por Al Gore para converterse en "Apóstolos" contra o cambio climático.

Xa que se converteu en Apóstolo, esta fin de semana estivo coa súa parella, Lalo, no Vaticano rogando porque non se produzca dito cambio climático.

Agora en serio, todos os meus parabéns por terte convertido nunha das 200 persionas elexidas para que nos concienciedes ó resto da poboación sobre todo o dano que estamos contribuindo a facer os humáns ó lugar onde vivimos, e xa che farei un seguimento pormenorizado de todas e cada unha das conferencias que a partir de agora comeces a dar para concienciarnos.

Un bico e ánimo para seguir con esta labor tan importante.

Parabéns por un gran aniversario

Nesta fin de semana de San Martiño e magosto, un dos nosos máis ilustres veciños de Ourense cumpría 25 anos (aínda que pareza que ten algún máis). O Carrabouxo, ese entrañable e avispado personaxe que cada día nos alegra as mañás dende o xornal La Región cumpre un cuarto de século.

Corría un 10 de novembro de 1982, aquel ano do "Naranjito" e dos mundiais de fútbol en España cando Xosé Lois González comezaba a andaina en "La Región" co Carrabouxo.

Dende este portal quero mostrarlle o meu máis cariñoso afecto por ternos feito rir e reflexionar tantas veces coas ácedas críticas que fai sobre o día a día.

Unha aperta para Xosé Lois e outra para o Carrabouxo.

O 11-M e as verbas de Aznar seguen coleando

Gallego & Rey no xornal "El Mundo" de hoxe ensinannos cal é o número primo do presidente doPartido Popular, Mariano Rajoy.

Pinto & Chinto no xornal "La Voz de Galicia" amosanos como a teoría da conspiración, que estaba morta e enterrada, parece que revive da man de Jose María Aznar.


Pois nada, que o PP parece que segue erre que erre e dalle que dalle co seu raca raca. Está visto que esto é o único que saben facer. Levantar pantasmas e meterlle o medo no corpo á xente. Como é que non está a facer propostas de goberno nas vésperas das eleccións xerais?

Que pouco sentidiño, Rajoy segue á sombra de Aznar e coa alma vendida a Zaplana e Acebes.

O patriotismo de Rajoy

Disculpade porque hoxe abuse do humos gráfico de Rubio Cartoons, pero é que descubrir o seu blog hai pouco e pareceume que esta viñeta era digna de publicala no Caldelaodecaldelas.

O tema xa está un pouco pasado, pero a montaxe non ten desperdicio.

Visitade o blog de Rubio Cartoons e disfrutade de máis humor gráfico. A risa é moi boa.

Unha visión distinta da campaña con Z de Zapatero

A viñeta é propiedade de Rubio Cartoons e podédela atopar no seu blog.

A verdade é que en canto a vin non puiden resistirme á tentación de publicala no meu blog.

Encántame a visión que fai da campaña do PSOE con Z de Zapatero, pero o que máis me gusta e a cara de Rajoy, parece que acaba de recibir os resultados das últimas eleccións xerais.

Campaña de Amnistía Internacional ¿Sabes a que se xoga na China?

Amnistía Internacional acaba de poñer en marcha a campaña ¿Sabes a que se xoga na China? sobre a violación dos dereitos humanos neste país asiático. Se queres colaborar non tes máis que entrar neste enlace e asinar: Campaña Amnistía Internacional.

Os Xogos Olímpicos de Pequín 2008 son un escaparate a través do cal a China quere ensinarse ó Mundo. Pero, ¿que é o que quere ensinar exactamente?.

En Amnistía Internacional están seguros de que o goberno chinés non desaproveitará a ocasión para exhibir a puxanza económica do seu país, o seu desenvolvemento tecnolóxico, a súa gran capacidade organizativa… e tampouco cabe ningunha dúbida duda de que fará todo o posible para ocultar a outra realidade da China.

Alí prodúcense máis execucións que en ningún outro lugar do mundo, e a pena de morte aplícase sobre 68 delictos con prácticas tan escalofriantes como a extracción inmediata dos órganos dos executados.

Tamén se reprime ós xornalistas, censúrase Internet (entre outros, e aínda que non pareza verdade, o meu blog), encadéase e tortúrase por delictos de conciencia... As propias autoridades chinesas prometeron melloras nos dereitos humanos se a súa candidatura olímpica era elexida: agora deben ensinarlle ó mundo que cumplen esa promesa.

Moit xente, dentro e fora da China, espera que os Xogos Olímpicos impulsen unha era de cambios no xigante asiático, pero necesítase moito máis para mover a ese xigante. Por eso bota unha man e únete á campaña.

O PP de Castro Caldelas vota en contra do arranxo das estradas á Teixeira e a Chandrexa de Queixa

Que vergoña.

Eso foi o que sentín hoxe no Pleno extraordinario que celebramos no Concello de Castro Caldelas. Vergoña allea.

O Grupo Municipal Socialista presentamos unha moción para esixirlle á Deputación de Ourense que deixe de discriminar ó noso Concello e que arranxe as estradas provinciais de Castro Caldelas a Celeiros e a do Ivedo á Teixeira, e en particular as pontes do Ivedo e de San Martiño.

Bueno, pois os do PP, nin curtos nin perezosos, votaron a moción en contra. Pero é máis, non quixeron dar ningún tipo de explicación e eludiron o debate.

Podemos ver claramente que o portavoz do PP e os seus concelleiros antepoñen a súa sumisión o "Padre Protector" do PP, José Luis Baltar ante os intereses de todas e todos os caldelaos.

Logo así lles vai nas eleccións, pero eles din que cada vez a cousa vai mellor para o Partido Popular en Castro Caldelas.

Todas e cada unha das mentiras do PP sobre o 11-M

Tiña pensado non escribir nada máis sobre o tema do 11-M xa que me parece cansino. Baixo o meu punto de vista non hai nada máis que falar nin nada máis que discutir. Eu creo que todo o mundo no PP sabe quen cometeu os atentados, aínda que sigan tendo que sementar a dúbida xa que senón caeríase polo chan todo aquelo no que basearon a súa política durante estes últimos tres anos e medio, pero bueno imos aportar un interesante documento.

Hoxe recibín un correo electrónico de Xosé Lois Carrión, o republicanos máis grande de Ourense (digo polo seu convencemento e tamén pola súa talla, ;-) ) no que facilitaba un documento que está colgado na web de los genoveses. Para quen non conozca a páxina en cuestión non lla recomendo se algunha vez na súa vida se lle ocorreu votar á dereita.

Para ver o documento en cuestión, que é un compendio das frases con que os dirixentes do PP nos foron obsequiando durante todo este tempo referentes ós atentados do 11-M. Non teñen desperdicio.

Para elo entrade na web de Los Genoveses, logo ide ó apartado 11-M: Frases genovesas de usar e retener, e para rematar baixadevos ó arquivo en formato Pdf.

Ver para crer.

Forges díceo todo

Co permiso do grandísimo Forges reproduzo a viñeta que hoxe publica co diario El País e que creo que resume á perfección o que foi a infamia sostida polo PP respecto dos atentados do 11-M.