O Horror da guerra dos Balcáns

Hoxe podía ler un par de atigo en El País sobre a matanza de Srebrenica na guerra dos Balcáns e como trascorreu este conflicto. Mladic, o xefe militar serbobosnio daba ós cativos pan fronte ás cámaras, e cando estas deixaban de grabar quitáballo. En Sebrenica aniquilaron a 8000 homes musulmáns a sangue fría, doce anos despois o Tribunal Internacional de Xustiza da Haxa dictaminou que foi un xenocidio, pero absolve a Serbia da responsabilidade do mesmo. Esto parece unha burla, e máis despois de que este xenocidio se producira pola pasividade dos cascos azuis destacados na zona.

Os cascos azuis foron a mediar neste conflicto fraticida pero non podían intervir co cal eran tomados a pitorreo polos soldados, e civis armados de ambos bandos. Moitas veces estas forzas internacionais dispoñías de 40 ou 50 efectivos para controlar poboacións de 20000 ou 30000 habitantes.

Recoméndovos que vexades a película "En tierra de nadie" de Danis Tanovic, gañadora do Oscar a mellor película de fala non inglesa en 2002, define á perfección cal era a situación de pasividade dos cascos azuis. Os europeos fomos complices de todas estas matanzas por non intervir con máis firmaza.

Ó fío deste tema vouvos a contar unha experiencia un tanto tétrica que me ocorreu. Uns anos despois do conflicto entre Serbios, Bosnios e Croatas, produciose o conflicto de Kosovo. Por esas datas eu ía dende Barcelona ata Viena en avión e o cruzar os Alpes, o comandante da nave informounos que tiña que elevar a altura porque por debaixo de nós, e a esquerda ía pasar un escuadrón de cazas e caza-bombardeiros que saían dunda base da OTAN en Italia para ir a bombardear á guerra de Kosovo. Aqueles avións ían cheos de armas para destruír edificios e matar persoas.

O día seguinte estaba eu paseando polas rúas de Viena e fixeima que preto da catedral podíase observar que había tres ou catro edificios de máis de 200 ou 300 anos e de repente uns bloques de edificios de non máis de 60 anos, o cabo duns metros pasaba o mesmo, e así por todo o casco vello. Pregunteille a un cativo que falaba español o por que daquel feito e explicoume que donde había edificios máis ou menos novos eran os lugares onde caeran bombas nos bombardeos na II Guerra Mundial. Estivern varios días cavilando sobre aqueles cazas que vin nos Alpes e a destrucción que puderan haber causado nos Balcáns. A verdade e que durante uns días non conciliei o sono nada ben.

Dende logo na nosa especie podemos chegar a ser ben ruíns e inhumanos